zondag 25 december 2011

vrijdag 16 december 2011

Reis 5

Lieve lezers,
ik ben inmiddels aan het eind van mijn reis, het is de laatste avond in Tasmanie. De Tasmanie-verhalen komen later, evenals de foto's horend bij de Anatrctica-verhalen.
Onderstaand het laatste verslag vanaf de KK...


De middag van 3 december op Macquarie was nat maar prachtig. Nat, zowel door de regen als van het lopen door de zee. De duizenden koningspinguins (iets kleiner dan hun neefjes op South Georgia) en de Royal Pinguin (komen alleen op Macquarie voor) lieten ons weinig ruimte op het strand, dus als je naar de andere kant van de baai wilde, (en dat wilden we, want daar zat nog een grote kolonie Royals met nesten) moest je toch echt door de branding met golven tot aan je knieen. En ondanks rubber laarzen en twee-en-een-halve waterdichte laag aan, werd je toch zeiknat. En dat kon ons helemaal niks schelen, het is zo gaaf zo dichtbij en tussen de pinguins te zijn! De foto's van de middag zijn zo-zo door alle natte lenzen maar het gevoel en de herinneringen zijn prachtig.

De volgende morgen waren we bij de derde bestemming op 'Macca', Lusetania Bay, met de allergrootste kolonie koningspinguins, zo'n 20.000 paren. Je kan er niet aan land, maar wel met de zodiak langs het strand varen. Als het weer tenminste meewerkt. Which it didn't, helaas...de wind was te hard en de golven te hoog om ons veilig in en uit de zodiaks te laten, dus manouvreerde de kapitein ons zo dichtbij mogelijk en kwamen de pinguins vrolijk om het schip heen zwemmen. We werden zelfs verrast door een jonge 'blue eyed shag'die op het achterdek poseerde voor foto's...


En dat was min of meer het einde van onze reis....wat ons restte was bijna 3 dagen een zeer onstuimige Southern Ocean, met uitslagen van het schip tot 35 graden, regelmatige inname van onze pillen en gezucht en gesteun van Veronica en mij snachts als we weer niet konden slapen wegens het rollen van het schip, en ondanks dat we dachten dat alles veilig opgeborgen was, onze spullen door de hut rolden. Iedereen was echt wel klaar om van boord te gaan tegen de tijd dat we in Hobart aan kwamen - goed tegen de heimwee, zo'n terugtocht.

En toch...we zouden het liefste aan boord gebleven zijn om die hele Southern Ocean nog een keer te trotseren en terug te kunnen naar Antarctica. Aan boord willen blijven voor de allerlaatste reis van de KK. Aan boord willen blijven voor meer ijs, meer pinguins, meer licht, meer 'niks'. Dat 'beetje' zeeziekte zouden we met liefde op de koop toenemen...

vrijdag 2 december 2011

Reis 4

Verjaardag op zee.
De waarschuwingen die ze ons hadden gegeven vlak voordat we uit het ijs voeren, waren niet onterecht. MAN! Zo rustig als het op de heenweg was, zulke heftige twee dagen op zee hebben we net gehad. Je hebt niet alleen de 'swell' van de zee, maar daar boven op golven (ongeveer 5 meter), en wind.
Sneeuwstormen en 'gewoon'kloteweer, rondvliegende spullen door de cabine en wat mensen met blauwe plekken. De beweging van het schip was 3D, beetje als een rollercoaster, van links naar rechts (al vervelend genoeg), daarbij van voor naar achter, en van boven naar beneden (zoiets als luchtzakken in het vliegtuig). Da's best lastig lopen, eten en slapen. 
Ik dacht dat ik niet zeeziek was maar voelde me toch duidelijk beter als ik ging liggen. Niet misselijk, maar alsof er een vissekom in je hoofd zit, ik voelde echt alle bewegingen in mn hoofd, bah! dus veel op bed gelegen (en je vasthouden want je glijdt alle kanten op), en gister eind van de middag toch maar een pil erin en verdomd, dat hielp!

Want gister was ik natuurlijk de birthdaygirl!
Lieve familie en vriendjes en vriendinnetjes, dank voor al jullie emails, wat gezellig! Het begon al op de 30e binnen te druppelen en vanmorgen de laatsten, echt leuk!( ik zal iedereen persoonlijk mailen als ik weer in HK ben).
Op het schip hebben we het ook gevierd. Veronica had een tafel in de diningroom  voor ons 'gereserveerd' en 12 mensen met wie we het gezellig hebben uitgenodigd met ons te eten. De tafel wat gezellig versierd, iemand had 'happy birthday' muziek meegenomen, en ik ben verwend met een fles champagne, een goede ijs-muts (voor de volgende keer :-) ), een
pinguinarmbandje EN een landkaart van Antarctica waar iedereen iets liefs op heeft geschreven. En natuurlijk een taart als dessert van de crew! Toch heel feestelijk! Tijdens het eten was de zee ook heel vriendelijk iets rustiger, om vannacht weer vrolijk tekeer te gaan.(spierpijn!)
Maar vandaag dan eindelijk weer een echte (en de laatste) landing. Macquarie Island, sub-anarctisch, vlak onder Nieuw Zeeland. Een eiland met 4 soorten pinguins, vele seals en een wetenschappelijk onderzoeksstation.
Vanmorgen hebben we over een deel van het eiland gewandeld, het station gezien en vele elephant seals, en een deel van de pinguins.
Nu zijn we terug aan boord,hebben net gelunched en hebben vanmiddag een tweede landing op een strand met veel, veel pinguins (twee of drie soorten). Dat soort momenten zijn goud waard, ik ga proberen een rustig plekje te vinden en lekker te genieten van de omgeving. Dat het helemaal grijs is van de mist is helemaal niet erg (meestal regent het hier, of kan je helemaal niet landen). Dat in-en-uit de zodiak komen weer lastig is wegens de swell, ook niet.
Laatste momenten hier, morgen nog een zodiak cruise, en dan weer open zee voor 2 1/2 dag (yey...not!). 
Ongelooflijk hoe snel de tijd is gegaan...

Sent to you over a satellite phone using GMN's XGate software.
Please be kind and keep your replies short

Reis 3

Daar ben ik weer met deze keer een lang verhaal van Mickey! Schijnbaar heeft ze geprobeerd om al eerder  mailtjes te sturen met verhalen voor haar blog maar die zijn nooit aangekomen bij mij. Dus alle mailtjes krijgen jullie nu in een keer te lezen!

Ik heb nu ook alle mailtjes verwerkt in Word dus als het goed is, is het verhaal beter te lezen dan het vorige verhaal. Enjoy! Groetjes Ans


Deel 1
Wat een week heb ik gehad sinds mijn vorige bericht...bijna alleen maar hoogtepunten en bereikte reisdoelen! 
Een reis als deze is echt een expeditie. Je weet vantevoren niet welke geplande dingen ook daadwerkelijk haalbaar zijn, wegens weer en ijscondities. Het ijs kan veel dikker en zwaarder zijn dan verwacht waardoor je bepaalde plekken helemaal niet kan bereiken. Of je bent precies op de plek waar je moet zijn, maar het weer of de wind zijn zodanig dat er niet gevlogen, gevaren of gelopen kan worden. Of je bent ergens geland, en het weer verandert, zodat je daar een paar uur vast zit en niet naar t schip terug kan. Is allemaal gebeurt in de afgelopen week, dus het is helemaal geweldig dat we tussendoor een aantal echte hoogtepunten behaald hebben.
Zondag 20 november was onze eerste echte landing na een week op t schip.
Franklin Island, de grote kolonie keizerpinguins waar ik vorige keer over schreef. In de kou en de sneeuw, twee kilometer lopen tussen de landingsplek van de helicopter en de kolonie, maar wat zijn ze leuk! Allemaal Happy-Feet-jes! 
Wat later brak de zon door en was het prachtig, met het licht en twee grote ijsbergen op de achtergrond. Je kan blijven kijken naar deze dieren, ik ben dan uiteindelijk ook 6 uur (inclusief 2x ong een uur door sneeuw ploeteren om van en naar de kolonie te lopen)op het ijs geweest. Je zou toch zo zo'n grijs pluiskuiken in je rugzak willen stoppen...
Maandag de 21e, de eerste historische hut. In dit gebied zijn drie of vier plekken waar (inmiddels in originele staat gerestaureerde) hutten zijn van de poolreizigers van de expedities zo rond 1900. Eén van de redenen voor mij om juist deze reis naar Antarctica te willen doen was die hutten. En vandaag was de eerste aan de beurt, voor de liefhebbers: Shackletons hut, British Antarctic(Nimrod)Expedition 1907-1909 op Cape Royd, Ross Island. (dit is de hut waar twee jaar geleden de whiskey is gevonden, google of youtube maar eens op Shackletons Whiskey!)
Het is heel bijzonder om te zien hoe 14 mannen hier een lange Antarctische winter hebben geleefd en onderzoeken hebben gedaan. Veel van de voorraden zijn nog in tact en te zien in de hut. Ik had wel weer even traantjes, wat is het toch bijzonder om deze reis te kunnen doen en dingen te zien waar je zo gelukkig van wordt!
Dinsdag 22 november. 
Het schip staat stevig met de boeg ver in het ijs geparkeerd, we kunnen zo van boord af en het ijs op lopen, tussen de pinguins. De zon schijnt, het is prachtig!

Het doel voor de middag is een landing in de Dry Valleys, een gebied in Antartica dat zo droog is dat er al een miljoen jaar geen regen is gevallen. Dertig procent van de grond is er ijsvrij. Enige neerslag verdampt voordat het de grond kan raken - het is er droog en enorm winderig, een koude woestijn, er liggen honderden jaren oude gemummificeerde zeehonden. Hier zijn al jaren geen bezoekers meer geweest, wegens t weer hebben de expedities van de vorige jaren hier niet kunnen landen. We hebben mensen aan boord die hier al drie of vier keer waren, maar nooit in de Dry Valleys.
En wij...zonnetje, zacht briesje, temperatuur rond het vriespunt... Onze geweldige helicopterpiloten vliegen ons langs ijsbergen en over gletsjers, zetten ons veilig op de grond en pikken ons een uur later weer op. Het is grappig om te merken hoe 'gewoon' het wordt om 'even' in de helicopter te stappen! 
woensdag 23 november
Naar de tweede historische hut. (voor de liefhebber: Scott's hut, British Antarctic (Terra Nova) expedition 1910-1913, Cape Evans, Ross Island). Deze hut is veel groter dan de vorige, hier hebben dan ook 25 mannen twee jaar gezeten. Ze hebben het niet allemaal overleefd overigens, Scott zelf ook niet.
Ook hier weer geweldig om te zien hoe ze leefden en werkten, de voorraden, de stallen voor de ponies en de hokken voor de honden. Omdat nadat wij geland waren de lucht betrok, en de helicopter niet meer kon vliegen, hadden wij fijn veel tijd om de hele hut te bekijken. Wel moesten we op tijd weer bij de heli zijn (waar 8 mensen in kunnen) - die zou dan weer vliegen...not! Sneeuwstorm, white-out conditions (dan is er geen diepte en geen horizon te zien en is het alleen nog maar wit buiten). 
Twee uur hebben we doorgebracht in onze noodtent met een mannetje of tien. Toen klaarde het op, niks meer te merken van het slechte weer, en konden wij terug naar ons schip - en de laatste passagiers naar de hut. Wel enorm stoer natuurlijk, om vast te zitten op het ijs, maar ik vond het niet erg dat het 'maar' twee uur was en niet, zoals ook wel eens is voorgekomen, zes, acht of zelfs achttien uur....Wijze les ook om inderdaad WARM aan te kleden en altijd water en een extra laag kleding mee te nemen!
Donderdag 24 november,
Geparkeerd in het ijs bij Cape Bird. Per helicopter naar een kolonie van een andere pinguinsoort, de Adelie. Die hebben een heel ander uiterlijk en heel ander gedrag dan de keizers van eerder deze week. We zien ze op hun nesten van kiezeltjes, met hun eieren. Het zijn hele grappige, druk doende beestjes. 
Intussen gaat het sneeuwen en jawel hoor...weer zitten we een uur vast omdat er niet gevlogen kon worden. Zo stoer!!!
Vandaag is het vrijdag 25 november.
Het plan was om twee onderzoekstations te bezoeken, de Amerikaanse, Mc.Murdo, en hun NieuwZeelandze buren Scott's Base. Maar zoals het hoort bij een expeditie...gooit het weer roet in het eten.
We zitten al de hele dag vast in total whiteout conditions, en is niets, maar dan ook helemaal niets te zien buiten. Het waait en sneeuwt en je kan niet opmaken waar het ijs ophoudt en de rest begint. Vanmiddag klaarde het even op en was het prachtig, maar al snel was de wereld weer helemaal weg. Geen bases dus, erg jammer, maar niks aan te doen. En pas op maandag zouden we evt weer toestemming kunnen krijgen,maar wij hebben geen tijd om te wachten helaas...
Morgen bezoeken we, ALS het weer beter wordt, de derde historische hut, vlakbij McMurdo. Ben benieuwd of we er komen, en zo ja, of we er ook weer weg komen.
Fingers crossed!

Deel 2
Al drie dagen varen we onafgebroken door het ijs. We zijn, echt, echt op de terugweg. En het doet wat met me. Ik wil hier langer zijn, meer zien, buiten blijven totdat tenen, vingers en neus echt ontdooid moeten worden, staren over de witte leegte met ijs, licht, kleur, zon, het grijs van de wolken...

We hebben de derde historsche hut gezien, zaterdag de 26e. 'sMorgens weer ‘on a weatherhold’ wegens harde wind, en we zouden tot ongeveer half éen ‘s middags wachten om te zien of het beter werd. Zo niet, zouden we vertrekken. Het werd niet beter. 
De pinguin die ons schip bewaakte bleef liggen (pinguins gaan liggen bij harde wind), de wind bleef loeien. Natuurlijk waren de grapjes al gemaakt: ‘je zal zien dat het weer verandert zodra wij vertrekken.’ En verrek zeg...we waren nog geen 100 meter achteruit en de pinguin stond op, en de wind zakte af. Zonder aarzelen 'parkeerde'de kapitein het schip weer en werden de helicopters opgestart!

Deze 3e hut (voor de liefhebbers: Scott's Discovery Hut, National Antartic Expedition 1901-1904) had een heel ander karakter dan de andere twee, grimmiger, kouder, erg indrukwekkend ook om te zien. Bovendien ligt de hut pal naast de basis McMurdo- die we niet konden bezoeken. Toch leuk om 'm van buiten wel gezien te hebben, net als hun ice-runway.
Het was stralend zonnig én 20 min.(relatief ver) vliegen van de KK. Geweldig was mijn helicopterplek naast de piloot - met schitterend uitzicht waar ik erg van genoten heb.
Op zondag de 27e bereikten we de Ross Ice Shelf. Deze was een aantal jaar geleden in het nieuws omdat er een enorm grote ijsberg van af was gebroken!
We moesten wederom wegens wind op het schip blijven en konden geen flightseeing of landing bovenop de iceshelf maken. Jammer, want van verder af is het moeilijk je te realiseren hoe enorm zo'n iceshelf is. De maat van Frankrijk zo'n beetje, en steekt 30-35 meter boven het water uit. Met een glas gluhwein in de hand voelden we het schip een scherpe bocht maken. De Iceshelf lag ineens achter ons. De terugtocht was begonnen....
Deel 3
Deze 3 dagen in het ijs waren heerlijk kalm - qua zee. Over twee uurtjes zijn we weer op open zee en zal het schip behoorlijk gaan rollen (een ijsbreker doet het echt beter in het ijs, het voelt nu continu alsof je over een hobbelweg rijdt en dat is heel goed te doen, much better dan slingeren dan op open zee!)
We hebben dus alle losse spullen in onze hut al opgeborgen om te voorkomen dat het alle kanten op vliegt, en de laatste lange douche genomen, de volgenden zullen lastiger zijn omdat je je continu moet vasthouden :-)
De vaardagen brengen we door met lezingen, lunchen, foto's uitwisselen en kletsen met medepassagiers,en lang en veel op het dek in de kou staan, genietend van de leegte,
proberen zeehonden te spotten. Soms 'savonds nog een drankje in de bar.
Druk zijn we met van alles, en regelmatig hoor ik Veronica zuchten: “ it’s a job, this trip, it really is a job!”
In open zee is het straks nog twee dagen varen naar onze volgende - en laatste - bestemming: het sub-antarctische Macquarie Island (waar vier pinguinsoorten zijn, we hopen er te kunnen landen en er twee dagen te zijn)
Dan nog twee zeedagen en dan zijn we echt aan het einde, in de haven van Hobart.
Ongelooflijk hoe snel de afgelopen 3 weken gegaan zijn, en hoe ver we eigenlijk hebben moeten reizen om de dingen te zien die we hebben gezien. En wat een mazzel dát we zoveel dingen hebben kunnen zien. 
Ik ga weer naar buiten, genieten van het laatste ijs...
Sorry allemaal, maar....IK WIL NIET NAAR HUIS!!!! (en ja, we hebben straks nog Tasmanie nog en dat is super - maar....'t is geen Antarctica. Ik zal straks echt weer even moeite hebben met het gewone leven..) 
Sent to you over a satellite phone using GMN's XGate software.
Please be kind and keep your replies short