vrijdag 26 juli 2013

thuis

Het begint eindelijk te komen: dat we (ik, Jaap had het al wat langer) ons thuis beginnen te voelen in Vancouver. Het huisje was al echt 'thuis', maar de stad en de omgeving beginnen nu eindelijk ook wat bekender te worden. Als er een straat is afgesloten waarvan mijn GPS mevrouw aangeeft dat ik die moet nemen denk ik niet meer: "oh jee!" maar weet ik zelf een sneller alternatief dan waar zij mee komt. Kijk, dan begin je ergens thuis te raken.

Dat we deze zomer 'rustig' in Vancouver zijn scheelt ook. Het is inmiddels een maand geleden dat ik uit HongKong ben terug gekomen (en wat was het weer superheerlijk om daar te zijn en lekker veel tijd met Ans en Chiel door te brengen, en Jos, Jesse en Mabel te zien, en winkelen in Shanghai Street en sushi en dimsum en thai op het pleintje....) en in de afgelopen maand heb ik weer leuke pastry-classes gedaan, en heb er thuis verder mee geknutseld. Gek, dat dingen in class toch echt makkelijker lijken dan wanneer je ze thuis nadoet! Maar ik heb een goede voorraad jammetjes, mn baguettes worden steeds beter en de vriezer zit vol met allemaal heerlijk ijs, grotendeels gemaakt van het heerlijke verse zomerfruit dat we hiersoms zelf plukken bij de farms, of in de farmers-supermarkets reeds geplukt kopen.
Dat het al ruim een maand heerlijk zomerweer is helpt natuurlijk ook!!

Ik zat er vorige week over na te denken, wat het is dat ik mis aan HongKong. Ja, Ans natuurlijk, en onze routine van regelmatig aan de koffie, effe lunchen of even op de bank bijkletsen.
Het heerlijke eten. Het drukke stadsleven.
Maar dat is niet wat ik bedoel, dat spreekt voor zich.
Wat ik mis hier in het prachtige maar ietwat brave Vancouver is het internationale gevoel. Het omringd zijn door mensen, die min of meer dezelfde lifestyle hebben. Voor wie het normaal is dat je in een vliegtuig stapt alsof het de bus is. Die er niet gek van opkijken dat eetafspraken pas om 5u smiddags gemaakt worden omdat je eerder eigenlijk niet weet wie waar is. Als er gebeld wordt voor een vergadering in een stad, ik noem maar een dwarsstraat, op 3, 5 of zelfs 12u afstand, dan grijp je je altijd klaarstaande toilettas en stap je in vliegtuig of op de ferry of de trein. En dat is normaal!
Nou begrijp ik wel dat dat voor de meeste mensen niet een normale lifestyle is, maar het is wel hoe wij leven, daar leefden en waar we aan gewend zijn geraakt en waar we van genieten.

En dan verhuis je naar Canada. Naar Vancouver. Beautiful, braaf Vancouver. Waar een internationaal telefoonabonnement betekent, dat je naar andere Canadese provincies, en als je mazzel hebt, ook naar de VS kan bellen. Waar mensen het eigenlijk maar gek vinden dat je er vaak niet bent omdat je veel in het buitenland zit. Waar als je een enquete invult voor een airline, het aan de antwoordmogelijkheden te zien is dat een internationaal leven hier gewoon nauwelijks bekend is. Waar bankieren nog grotendeels met cheques gaat en geld naar het buitenland overmaken op het bankfiliaal moet (want dat kan niet online).

En dat mis ik dus. Je gaat bijna denken dat het gek is hoe wij leven terwijl als ik op reis ben en bv in airline of hotel lounges zit, of in Hongkong met onze vrienden praat, ik me helemaal geen buitenbeentje voel. Er zijn echt meer mensen die zo leven! Maar de internationale blik is hier ver te zoeken.
Canadezen zijn sowieso al erg trots en blij met hun eigen land, en Vancouverianen al helemaal!

Vancouver staat dan ook altijd in de top 5 van de beste steden ter wereld om in te wonen en vaak op 1of 2. En ja, het is prachtig, met zowel de zee met stranden, als de bergen met sneeuw binnen handbereik. Wildlife en woeste natuur, wijngaarden en vruchtbaar land, en ook de cultuur van de stad. Allemaal dichtbij. En echt leuk om een beetje meer van de omgeving te zien en te ontdekken, zoals we de laatste paar weekenden gedaan hebben. Gewoon de ferry op en op een schattig eilandje uitstappen, heel relaxed. Lekker lunchen, wat rondlijken en dan weer terug.

Het sociale deel van ons leven hier is wat moeilijker. Canadezen zijn aan de oppervlakte vreselijk aardig (echt!) en het gebeurt nog heel veel dat mensen zomaar een praatje met je maken, op straat of in de winkels, en op de vraag"how is your day going?" wordt je dan ook geacht daadwerkelijk antwoord te geven.
Mijn Hongkongse rijstzak-boodschappentassen zorgen regelmatig voor een gespreksonderwerp en de kassieres beginnen me te herkennen aan die tassen ;-).
Maar dat is het. Het is lastig verder te komen dan een gezellig praatje. Echt contact leggen is moeilijk. Veel mensen hebben gewoon al hun vrienden en zijn niet echt op zoek naar nieuwe, denk ik dan maar. De mensen die we hier kennen zijn dan ook allemaal buitenlanders of mensen met veel internationale ervaring.
We kennen natuurlijk mensen via Jaaps werk, en dan daarbuiten 3 stellen. En de Nederlandse vrienden die we al hadden en die in Banff wonen.(maar 1000km is zo ver voor even een bakkie...!)
Een klein kringetje, maar dat is prima. We zijn er zelf natuurlijk niet vaak, de mensen die we kennen zijn ook regelmatig op pad en als we thuis zijn genieten we er ook van om gewoon lekker samen thuis te zijn.
In de afgelopen maand hebben we wel al twee keer eters gehad, en morgen hebben we een kleine primeur met een minifeestje op ons balkon (twee van de drie stellen komen ;-) ). Er is een groot vuurwerkfestival  en vanaf ons balkon kan je dat fantastisch zien, dus hebben we wat mensen uitgenodigd en veel hotdogs voor op de bbq gekocht.
Jaaps broer Roel is ook hier met zijn vrouw en dochter dus dat wordt vast gezellig!
En we hopen dat het zomerse weer nog een paar weken doorzet, zodat Naomi&gezin, die woensdag hier aankomen, ook kunnen genieten van Vancouver in de zomer.

Regen hebben we straks weer genoeg. Maar zoals de vancouverianen zeggen: these three summer months - that's why people live in Vancouver!