Het eerste verhaal van Mickey is een feit. Via een satelliet telefoon is het verhaaltje in mijn email-inbox beland, copy/paste en nu te lezen op Mickey's blog! De techniek staat voor niets. Helaas geen foto's nu. Deze bestanden zijn te groot om te versturen. Die zullen vast later op Mickey's blog te zien zijn als ze weer terug is in HK. De lay-out doet een beetje vreemd. In het verhaaltje wat Mickey schreef zijn nergens harde 'enters' te vinden maar zodra ik het publiceer zijn de harde 'enters' in elke zin te zien. Ik krijg ze helaas niet weg, dus excuses voor de lay-out. Het maakt het verhaal niet minder interessant!
Veel leesplezier! Groetjes Ans
Het komt er niet echt van, het verhaaltjes schrijven voor het blog. Ook m'n
eigen reisdagboek loopt al een paar dagen achter. Het is buiten te mooi om
binnen te zitten schrijven. En als het minder mooi is hebben we een
programma vol met interessante lezingen en lekkere maaltijden.
Het is precies zoals het moet zijn: er klopt niks van. Waar de zee rustig
had moeten zijn shaketen wij onze bedden uit. In de 'roaring fourties' and
'furious fifties' (de breedtegraden op de aardbol waar je doorheen vaart als
je zuidwaarts gaat), die natuurlijk niet voor niets zo heten en berucht zijn
om zwaar weer en hoge golven: niks aan de hand. Nog nooit zo'n soepele
oversteek gehad, zeggen zowel kapitein als expeditieleider.
We hebben al 'vast'gezeten op de rubberen zodiaks: de golfslag was zo hoog
geworden tijdens ons tochtje dat terug aan boord van het schip klimmen te
gevaarlijk was. Uurtje gedobberd, ijsbreker verplaatst, toen lukte het wel.
We zagen albatrossen op hun nest, twee soorten zeldzame pinguins, bossen als
uit een sprookjesboek.
Uren eerder dan verwacht zaten we in het ijs. Geen grens te zien, zoals op
de mooie foto's van vorige keer, en daar wachtten we op, de grens van het
zeeijs. Niet gevonden. Het eerste ijs was op de radar niet eens zichtbaar -
maar all around, prachtig!
Al vier dagen varen we nu, zonder landingen, continu pal zuid. Al in het
begin hebben we een paar uur vast gezeten in kruiend ijs. Nu zitten we op
een normaal niet door te komen plek - en varen we lekker door het niet al te
dikke ijs en de open plekken er tussen. Het bonkt en knalt tegen het schip
daar waar het ijs dikker is. De zon gaat niet meer onder, om ons heen een
oneindige leegte van ijs, licht, een paar pinguins, een zeehond of walvis.
Het is zo onbeschrijfelijk mooi!
Vandaag heben we voor t eerst in de helicopters gevlogen. Rondje om het
schip heen, om het vanuit de lucht te zien ijsbreken. GAAF!
Voor morgen hopen we dat we op een plek aan komen waar een kolonie
keizerpinguis leeft. Je weet wel, die van March of the Penguin, die met die
schattige, pluizige kuikens.
Juist.
Geen woorden voor!
Sent to you over a satellite phone using GMN's XGate software.
Please be kind and keep your replies short
zaterdag 19 november 2011
woensdag 9 november 2011
op reis: de eerste dagen.
DE REIS
Maandag 7 november, mijn vertrekdag. Ik vloog 's avonds, dus had de hele dag om in te pakken. En nog gezellig te lunchen met Ans, en Chiel, en Jaap.
Het was goed dat ik zoveel tijd had want ik moest alle spullen, die ik in de loop van de afgelopen maanden bij elkaar in een grote tas had gegooid 'want da's handig om mee te nemen', en alle kleding-voor-de-kou, uitzoeken en reduceren tot een mee-te-nemen hoeveelheid.
Gelukkig had ik de heeeeeeeeeeele grote tas van mn vorige ijsreis nog - dus tegen zessen was ik ingepakt en er klaar voor.
Douchen, aankleden, naar Kowloon Station (want daar doen ze minder moeilijk over eventuele overbagage) en met de trein naar de airport.
Jaap bracht me weg en wij zijn niet zo van de drama, dus nog een heel grote knuffel en kus en daar ging ze, Mick weer op pad!
Even, heel even had ik traantjes. De spanning van 'nu ben ik echt op pad'kwam even los. En zes weken is gewoon ook wel erg lang, als je t samen zo goed hebt!
Maar die waren snel over met een noedelsoepje in de lounge.
Eenmaal aan boord en geinstalleerd in mn stoeltje, laaste smsjes, dacht ik....bleef het stil. Er startten verdacht weinig motoren op voor een toestel dat al van de gate af was. Inderdaad, vertelde de captain, een van de motoren wilde niet opstarten. Dus, terug naar de gate (we mochten wel blijven zitten) en repareren. Uiteindelijk zijn we met 1 1/2 u vertraging vertrokken. En wist ik dat ik mijn doorverbinding in Auckland alvast had gemist...Maargoed, ik had niet voor niets een extra reisdag ingebouwd en een overstap-plek gekozen waar nog minstens 4 vluchten de goede kant op gingen, dus ik maakte me geen zorgen.
De landing in Auckland was vriendelijk. Zonnetje, witte wolkjes, buiten een licht glooiend, groen landschap. Het leek wel Teletubbieland en het had me oprecht niets verbaasd als TinkieWinkie en LaLa ineens op waren gedoken...
In Auckland moest ik zelf mn bagage ophalen, door immigration (hoezo kwam ik maar voor twee dagen naar Nieuw Zeeland? de mevrouw bij de paspoortcontrole wilde t niet helemaal begrijpen - moest veel uitleggen en papieren laten zien, en voelde ondertussn de eerstvolgende vlucht die ik zou kunnen nemen, ook steeds dichterbij komen. Rustig blijven Mick!), en op zoek naar de transferbalie van Air New Zealand. De meneer heeft me inderdaad snel nog op de eerstvolgende vlucht gezet, met vertrek over 30 minuten, ik hoefde "alleen nog even met mn bagage naar de domestic terminal te lopen, volgt u de groene lijn maar"...grijns, dat werd een flinke jog van 10 minuten, dat was nog ver! De dames van de bagage op de domestic terminal keken vertwijfeld naar mijn 30 kilo tas, en mijn handbagage trolley. Dat was toch allemaal wel heel erg veel. Zucht. Ticket weer erbij, gelukkig hielp de tijdsdruk en hebben ze zonder verder morren alles op de band gezet, kon nog net mn fototoestel en boek uit de handbagage redden!
Maar...ik zat, en lande vijf kwartier later netjes in Christchurch.
Taxitje, smsje naar Veronica, die een vlucht eerder had lunnen nemen en al in het hotel zat.
Hehe, we waren er!!
CHRISTCHURCH
'sAvonds hebben we een taxi genomen en gevraagd waar er een paar restaurantjes waren waar we uit konden kiezen. Toen bleek hoe enorm deze stad getroffen is geweest door de aardbevingen, vorig jaar september, en dit jaar februari. De binnenstad is gewoon helemaal afgesloten door een groot hek, alles is dicht, je mag en kan er helemaal niet in. Indrukwekkend om te zien. Er zijn een paar plekken, net daar buiten, waar een paar bars en restaurants zijn, maar gezellig rondlopen om een restaurantje te zoeken is er gewoon niet bij. Wij hadden de keuze tussen een bar, een chinees en een thai. En hebben dus heerlijk Thais gegeten...
Dag twee. Regen, regen, regen. Grijs, saai, koud....op pad dus en naar het Antarctic Resrearch Center, waar een hele 'attractie' is gemaakt over Antarctica, met een 4D happy feet-film, een nep-storm, maar ook veel echte informatie en we hebben er de hele morgen doorgebracht.
Vol goede moed stapten we daarna in een stadsbus naar the city. Tsja...lost natuurlijk...haha. Bij een grote supermarkt zijn we maar uitgestapt, hebben nog wat boodschapjes gedaan en konden daar een taxi bellen, die ons wel bracht waar we zijn wilden: een klein winkelgedeelte, net open, heel creatief gemaakt van containers (earthquake-proof). Eindelijk wat kleur, creativiteit en optimisme in de regen. We hebben lekker een uurtje geneusd tussen de felgekleurde containers, en de lieve taxichauffeur die ook een beetje nederlands sprak heeft ons na een uur weer opgepikt.
Want...'savonds was het tijd voor het eerste gezamelijke diner met alle passagiers. Ik was even vergeten dat er dus 100 mensen te leren kennen zijn...We kwamen terecht aan een tafel met de onvermijdelijke clown (altijd wel eentje, in zo'n reisgezelschap), de high maintenance dame-die-alleen-reist-en-er-beeldig-uit-probeert-te zien (geen thee, geen koffie na het eten, nee, warm water met citroen, en heel veel met je haren flappen); de heeeel oude bevende meneer, een frans echtpaar en gelukkig ook twee normale mannen met wie er wel een gesprek te voeren viel ;-). De dames V. en M. waren meteen lekker op dreef met hun oordelen...hihi.
Natuurlijk hebben we er pas 10 ofzo gesproken dus dat komt vast wel goed later, maar voor nu zien we vooral dat wij de gemiddelde leeftijd weer aardig verlagen!
Nu is het donderdagmorgen en eindelijk gaan we dan vanmiddag aan boord! Vanmorgen nog vrije tijd, en het zonnetje schijnt, dus wij gaan naar een wildlife park om de 'kiwi' (een loopvogel) in 't echie te zien. nadat we natuurlijk voor t laatst in een stabiele douche onze haren hebben gewassen, hihi.
En daarna...eindelijk....aan boord van 'ónze' kaptitan Khlebnikov!!
Maandag 7 november, mijn vertrekdag. Ik vloog 's avonds, dus had de hele dag om in te pakken. En nog gezellig te lunchen met Ans, en Chiel, en Jaap.
Het was goed dat ik zoveel tijd had want ik moest alle spullen, die ik in de loop van de afgelopen maanden bij elkaar in een grote tas had gegooid 'want da's handig om mee te nemen', en alle kleding-voor-de-kou, uitzoeken en reduceren tot een mee-te-nemen hoeveelheid.
Gelukkig had ik de heeeeeeeeeeele grote tas van mn vorige ijsreis nog - dus tegen zessen was ik ingepakt en er klaar voor.
Douchen, aankleden, naar Kowloon Station (want daar doen ze minder moeilijk over eventuele overbagage) en met de trein naar de airport.
Jaap bracht me weg en wij zijn niet zo van de drama, dus nog een heel grote knuffel en kus en daar ging ze, Mick weer op pad!
Even, heel even had ik traantjes. De spanning van 'nu ben ik echt op pad'kwam even los. En zes weken is gewoon ook wel erg lang, als je t samen zo goed hebt!
Maar die waren snel over met een noedelsoepje in de lounge.
Eenmaal aan boord en geinstalleerd in mn stoeltje, laaste smsjes, dacht ik....bleef het stil. Er startten verdacht weinig motoren op voor een toestel dat al van de gate af was. Inderdaad, vertelde de captain, een van de motoren wilde niet opstarten. Dus, terug naar de gate (we mochten wel blijven zitten) en repareren. Uiteindelijk zijn we met 1 1/2 u vertraging vertrokken. En wist ik dat ik mijn doorverbinding in Auckland alvast had gemist...Maargoed, ik had niet voor niets een extra reisdag ingebouwd en een overstap-plek gekozen waar nog minstens 4 vluchten de goede kant op gingen, dus ik maakte me geen zorgen.
De landing in Auckland was vriendelijk. Zonnetje, witte wolkjes, buiten een licht glooiend, groen landschap. Het leek wel Teletubbieland en het had me oprecht niets verbaasd als TinkieWinkie en LaLa ineens op waren gedoken...
Maar...ik zat, en lande vijf kwartier later netjes in Christchurch.
Taxitje, smsje naar Veronica, die een vlucht eerder had lunnen nemen en al in het hotel zat.
Hehe, we waren er!!
CHRISTCHURCH
'sAvonds hebben we een taxi genomen en gevraagd waar er een paar restaurantjes waren waar we uit konden kiezen. Toen bleek hoe enorm deze stad getroffen is geweest door de aardbevingen, vorig jaar september, en dit jaar februari. De binnenstad is gewoon helemaal afgesloten door een groot hek, alles is dicht, je mag en kan er helemaal niet in. Indrukwekkend om te zien. Er zijn een paar plekken, net daar buiten, waar een paar bars en restaurants zijn, maar gezellig rondlopen om een restaurantje te zoeken is er gewoon niet bij. Wij hadden de keuze tussen een bar, een chinees en een thai. En hebben dus heerlijk Thais gegeten...
Dag twee. Regen, regen, regen. Grijs, saai, koud....op pad dus en naar het Antarctic Resrearch Center, waar een hele 'attractie' is gemaakt over Antarctica, met een 4D happy feet-film, een nep-storm, maar ook veel echte informatie en we hebben er de hele morgen doorgebracht.
Vol goede moed stapten we daarna in een stadsbus naar the city. Tsja...lost natuurlijk...haha. Bij een grote supermarkt zijn we maar uitgestapt, hebben nog wat boodschapjes gedaan en konden daar een taxi bellen, die ons wel bracht waar we zijn wilden: een klein winkelgedeelte, net open, heel creatief gemaakt van containers (earthquake-proof). Eindelijk wat kleur, creativiteit en optimisme in de regen. We hebben lekker een uurtje geneusd tussen de felgekleurde containers, en de lieve taxichauffeur die ook een beetje nederlands sprak heeft ons na een uur weer opgepikt.
Want...'savonds was het tijd voor het eerste gezamelijke diner met alle passagiers. Ik was even vergeten dat er dus 100 mensen te leren kennen zijn...We kwamen terecht aan een tafel met de onvermijdelijke clown (altijd wel eentje, in zo'n reisgezelschap), de high maintenance dame-die-alleen-reist-en-er-beeldig-uit-probeert-te zien (geen thee, geen koffie na het eten, nee, warm water met citroen, en heel veel met je haren flappen); de heeeel oude bevende meneer, een frans echtpaar en gelukkig ook twee normale mannen met wie er wel een gesprek te voeren viel ;-). De dames V. en M. waren meteen lekker op dreef met hun oordelen...hihi.
Natuurlijk hebben we er pas 10 ofzo gesproken dus dat komt vast wel goed later, maar voor nu zien we vooral dat wij de gemiddelde leeftijd weer aardig verlagen!
Nu is het donderdagmorgen en eindelijk gaan we dan vanmiddag aan boord! Vanmorgen nog vrije tijd, en het zonnetje schijnt, dus wij gaan naar een wildlife park om de 'kiwi' (een loopvogel) in 't echie te zien. nadat we natuurlijk voor t laatst in een stabiele douche onze haren hebben gewassen, hihi.
En daarna...eindelijk....aan boord van 'ónze' kaptitan Khlebnikov!!
vrijdag 4 november 2011
After 2 years of anticipation...
Ik zie me nog zitten, twee jaar geleden aan de tafel/buro in ons 2e appartementje in HongKong. Volop aan het heen-en-weer mailen met mij italiaanse reisvriendinnetje Veronica. Ik ken haar van mijn grote Antarctica-reis van 4 jaar geleden.
We hadden net een mailing gekregen. Over een andere prachtige Antarctica-reis die 'ons' bootje, de russische ijsbreker Kapitan Khlebnikov, zou gaan maken. Over twee jaar. In november 2011.
Jaap zag het aan en zei: waarom doen jullie dat dan niet? " ehm, nou, ja", mutterde ik nog wat. Maar de beslissing was eigenlijk al genomen. Mick zou weer naar de pinguins gaan!
We hebben nog even gekeken of Jaap mee zou kunnen. Maar hij kan niet zomaar zes weken weg van het werk, en zelfs als dat zou kunnen heeft hij niet perse de behoefte om dan een ruime maand naar het ijs te gaan.
Dus de ladies bedachten een slim plan qua hutten, hadden een weekje volop contact met de reisorganisatie, hadden voorlopig voor elkaar wat ze wilden en dachten er verder niet meer zoveel over na. Twee jaar, dat was nog zover weg.
En ineens was het zover, ineens zouden we bijna gaan! Het drie-maanden-voor-vertrek punt kwam voorbij, het punt waarop we nog zonder al te hoge kosten hadden kunnen annuleren. Annuleren? No way!!
En zo kwam het dat het 'ineens' bijna 7 november is. Dan vlieg ik naar Christchurch in Nieuw Zeeland, waar we op 10 november aan boord gaan en vertrekken voor een maand naar het Ross-Sea gebied op Antarctica.
Op 7 december leggen we weer aan, in Hobart, op Tasmanie, Australie. En Veronica en ik hebben dan nog 9 dagen samen op Tasmanie, om met een huurauto rond te rijden en Tasmanie te zien. En te logeren en eten bij Mike en zijn vrouw Chris. Mike kennen we ook van de reis van 4 jaar geleden, hij is een antarctisch wetenschapper die toen op het schip werkte.
Het is bijzonder om te zien dat zoveel mensen van toen nogsteeds contact met elkaar hebben, en erg leuk. We zullen bijvoorbeeld ook in Lyttleton, de haven van Christchurch worden uitgezwaaid door twee dames van de vorige reis. Zij zullen ons ook in Hobart opwachten, omdat zij die dag aan boord gaan voor de echt allerlaatste reis van dit schip.
Deze ijsbreker moet terug naar Rusland om actieve icebreaker-duties weer uit te gaan voeren. Daarbij vaart het op een brandstofsoort die in 2012 niet meer toegestaan is op Antarctica.
Omdat er geen enkel ander schip is die deze routes kan varen (er zijn wel prachtige andere reizen naar Antarctica te maken op ijs-versterkte schepen, voornamelijk vanaf Ushuaia in Argentinie naar het Antarctische Schiereiland), en het daarbij 100 jaar geleden is dat de 'race om de zuidpool' plaatsvond ("One hundred years ago this December, the world waited breathlessly to hear who would reach the South Pole first – the dashing Captain Robert Scott, or the determined Norwegian, Roald Amundsen" ) ( het was Amundsen, by the way), is het weer een fantastische, unieke reis die ik ga maken.
Onderweg heen en terug komen we op bijzondere, subantarctische eilanden met pinguins en vogels. We zullen researchstations bezoeken. Maar het meest verheug ik me op het ijs, de wijdsheid, de stilte, het licht, de koude lucht. De bezoeken aan de pinguin-rookeries - zo ongelooflijk bijzonder. En aan het bezoeken van de historical huts van de eerste ontdekkingsreizigers op het ijs. Die hutten zijn ook al 100 jaar oud en geven een prachtig beeld van hoe zij zich daar staande hebben gehouden.
We hopen natuurlijk dat we alle onderdelen die gepland zijn ook uit kunnen voeren. De helicoptervluchten, de tochten op het water, tussen de ijsbergen, per zodiak. De bezoeken aan de hutten en de pinguin kolonies. Je bent volledig overgeleverd aan de elementen, het weer, het ijs - en het kan ook zo maar gebeuren, net als op de vorige reis, dat je een week of langer het schip niet af kan wegens weersomstandigehden. Maar stiekem vind ik dat eigenlijk juist zo leuk. Je bent op Antarctica of niet!
Kortom - na veel plannen en m'n ijs-outfitjes opzoeken/meenemen uit NL/wassen/klaarleggen/dingen regelen/na-de-reis-plannen/verzekeringen en ander gedoe doen/nieuw fototoestel kopen enzovoorts, ben ik nu echt aan de laatste dingen op m'n 'to-do' list toe.
Vanaf maandag verdwijn ik even uit beeld. Er is geen of nauwelijks communicatie met het schip mogelijk. Er is geen live internet, geen bereik op de telefoon. Een enkel emailtje kan ik wel ontvangen of versturen, via een speciaal emailadres. Ik zal proberen jullie af en toe via het blog op de hoogte te houden. Ik email naar buuf Ans, zij plaatst het voor mij op het blog. Zonder foto's voorlopig - die kan ik niet verzenden vanaf het schip.
Je bent echt even helemaal weg. Stil. Kou. Prachtig licht. Mooie dieren, leuke mensen, en jezelf.
Jaap is in deze periode 'gewoon' aan het werk. Voor hem gepland staan een reis naar Nederland, en eentje naar Vancouver. Tussendoor is hij in HongKong. Maar zo weinig dat ik denk dat de op voorraad gekookte maaltijden in de vriezer misschien niet eens op zullen zijn.
Half december ontmoeten we elkaar dan weer. Op de airport in HongKong, waar onze vluchten uit verschillende werelddelen met 3 uur ertussen in zullen landen.
En dan is het ook heerlijk om weer samen naar huis te gaan.
We hadden net een mailing gekregen. Over een andere prachtige Antarctica-reis die 'ons' bootje, de russische ijsbreker Kapitan Khlebnikov, zou gaan maken. Over twee jaar. In november 2011.
Jaap zag het aan en zei: waarom doen jullie dat dan niet? " ehm, nou, ja", mutterde ik nog wat. Maar de beslissing was eigenlijk al genomen. Mick zou weer naar de pinguins gaan!
We hebben nog even gekeken of Jaap mee zou kunnen. Maar hij kan niet zomaar zes weken weg van het werk, en zelfs als dat zou kunnen heeft hij niet perse de behoefte om dan een ruime maand naar het ijs te gaan.
Dus de ladies bedachten een slim plan qua hutten, hadden een weekje volop contact met de reisorganisatie, hadden voorlopig voor elkaar wat ze wilden en dachten er verder niet meer zoveel over na. Twee jaar, dat was nog zover weg.
En ineens was het zover, ineens zouden we bijna gaan! Het drie-maanden-voor-vertrek punt kwam voorbij, het punt waarop we nog zonder al te hoge kosten hadden kunnen annuleren. Annuleren? No way!!
En zo kwam het dat het 'ineens' bijna 7 november is. Dan vlieg ik naar Christchurch in Nieuw Zeeland, waar we op 10 november aan boord gaan en vertrekken voor een maand naar het Ross-Sea gebied op Antarctica.
Op 7 december leggen we weer aan, in Hobart, op Tasmanie, Australie. En Veronica en ik hebben dan nog 9 dagen samen op Tasmanie, om met een huurauto rond te rijden en Tasmanie te zien. En te logeren en eten bij Mike en zijn vrouw Chris. Mike kennen we ook van de reis van 4 jaar geleden, hij is een antarctisch wetenschapper die toen op het schip werkte.
Het is bijzonder om te zien dat zoveel mensen van toen nogsteeds contact met elkaar hebben, en erg leuk. We zullen bijvoorbeeld ook in Lyttleton, de haven van Christchurch worden uitgezwaaid door twee dames van de vorige reis. Zij zullen ons ook in Hobart opwachten, omdat zij die dag aan boord gaan voor de echt allerlaatste reis van dit schip.
Deze ijsbreker moet terug naar Rusland om actieve icebreaker-duties weer uit te gaan voeren. Daarbij vaart het op een brandstofsoort die in 2012 niet meer toegestaan is op Antarctica.
Omdat er geen enkel ander schip is die deze routes kan varen (er zijn wel prachtige andere reizen naar Antarctica te maken op ijs-versterkte schepen, voornamelijk vanaf Ushuaia in Argentinie naar het Antarctische Schiereiland), en het daarbij 100 jaar geleden is dat de 'race om de zuidpool' plaatsvond ("One hundred years ago this December, the world waited breathlessly to hear who would reach the South Pole first – the dashing Captain Robert Scott, or the determined Norwegian, Roald Amundsen" ) ( het was Amundsen, by the way), is het weer een fantastische, unieke reis die ik ga maken.
Onderweg heen en terug komen we op bijzondere, subantarctische eilanden met pinguins en vogels. We zullen researchstations bezoeken. Maar het meest verheug ik me op het ijs, de wijdsheid, de stilte, het licht, de koude lucht. De bezoeken aan de pinguin-rookeries - zo ongelooflijk bijzonder. En aan het bezoeken van de historical huts van de eerste ontdekkingsreizigers op het ijs. Die hutten zijn ook al 100 jaar oud en geven een prachtig beeld van hoe zij zich daar staande hebben gehouden.
We hopen natuurlijk dat we alle onderdelen die gepland zijn ook uit kunnen voeren. De helicoptervluchten, de tochten op het water, tussen de ijsbergen, per zodiak. De bezoeken aan de hutten en de pinguin kolonies. Je bent volledig overgeleverd aan de elementen, het weer, het ijs - en het kan ook zo maar gebeuren, net als op de vorige reis, dat je een week of langer het schip niet af kan wegens weersomstandigehden. Maar stiekem vind ik dat eigenlijk juist zo leuk. Je bent op Antarctica of niet!
Kortom - na veel plannen en m'n ijs-outfitjes opzoeken/meenemen uit NL/wassen/klaarleggen/dingen regelen/na-de-reis-plannen/verzekeringen en ander gedoe doen/nieuw fototoestel kopen enzovoorts, ben ik nu echt aan de laatste dingen op m'n 'to-do' list toe.
Vanaf maandag verdwijn ik even uit beeld. Er is geen of nauwelijks communicatie met het schip mogelijk. Er is geen live internet, geen bereik op de telefoon. Een enkel emailtje kan ik wel ontvangen of versturen, via een speciaal emailadres. Ik zal proberen jullie af en toe via het blog op de hoogte te houden. Ik email naar buuf Ans, zij plaatst het voor mij op het blog. Zonder foto's voorlopig - die kan ik niet verzenden vanaf het schip.
Je bent echt even helemaal weg. Stil. Kou. Prachtig licht. Mooie dieren, leuke mensen, en jezelf.
Jaap is in deze periode 'gewoon' aan het werk. Voor hem gepland staan een reis naar Nederland, en eentje naar Vancouver. Tussendoor is hij in HongKong. Maar zo weinig dat ik denk dat de op voorraad gekookte maaltijden in de vriezer misschien niet eens op zullen zijn.
Half december ontmoeten we elkaar dan weer. Op de airport in HongKong, waar onze vluchten uit verschillende werelddelen met 3 uur ertussen in zullen landen.
En dan is het ook heerlijk om weer samen naar huis te gaan.
donderdag 3 november 2011
zussen in the city
De dames hebben een SUPER weekend gehad samen in HongKong! Het begon al goed op vrijdagmorgen, na het ophalen, kopje koffie thuis met Jaap en beetje opfrissen wandelden we over de boulevard naar een plek om te dimsummen, waar we zoveel bestelden dat we Ans hebben gebeld om te helpen opeten...
Daarna zijn we met de Starferry overgestoken en hebben we in Central in 'the Lanes' de eerste aankopen gedaan.
Een kopje koffie, met taartjes, in the Cake Shop van the Mandarin Oriental hoorde er ook bij natuurlijk..!
'sAvonds hebben we het traditionele vrijdagavondsdiner bij BLT gedaan, gezellig met Ans en Chiel.
Naomi mocht het bed met mij delen maar koos voor de bank, zo kon ze lekker van het uitzicht genieten! Volgens mij heeft ze de halve nacht naar de lichtjes liggen kijken...
Zaterdag hebben we smorgens lekker thuis ontbeten met verse croissantjes en veel koffie en bijbeppen op de bank. Daarna zijn we naar de Wong Tai Sin tempel gegaan, waar het altijd druk is met mensen die komen bidden, offeren en antwoorden op vragen krijgen. Een metrohalte verder ligt de Nan Lian Garden, een chinese tuin waar je heerlijk rustig doorheen kan wandelen.
Daarmee was het wel genoeg cultuur en besloten we op de terugweg uit te stappen in MongKok voor een broodnodig stukje Ladies Market. Naomi had tenslotte een boodschappenlijstje meegenomen...
De avond hebben we doorgebracht bij 'de thai op het terras', en via de Starbucks op de boulevard liepen we terug naar huis. Daar liepen we Jos nog tegen het lijf. Gezellig, zo heeft Naomi een deel van de 'hongkongfamilie' ook leren kennen!
Zondagmorgen heeft Naomi een ochtendwandeling gemaakt en kwam weer met verse croissantjes terug, lekker! We zouden later die dag inchecken in het Peninsula maar wilden nog wel even iets 'echt Hongkongs' doen, dus weer op de Starferry naar Central, waar we een stukje ouderwetse 'wetmarket' gedaan hebben (onder de escalator), een heleboel dingen op straat niet hebben gegeten, maar wel een lekker broodje in the Landmark. En een paar winkeltjes, natuurlijk. Braaf niks gekocht (the Landmark is een hele chique mall...)
 |
| de solid blood congee hebben we maar over geslagen...! |
Vroeger hebben onze ouders daar samen gelogeerd en hebben ons daar over verteld. Naomi is er ook een keer samen met pappa geweest, en ik een keer alleen (en een keer met Jaap). Nu Naomi in HongKong was was het dus een mooie gelegenheid voor de zussen om er een keer samen te logeren!
We hadden gekozen voor een kamer in de 'toren' met Harbour View. Die lichtjes he......Via email had ik al wat contact met ze gehad, of we misschien later konden uitchecken (zodat we langer van de kamer konden genieten!) en dat ons verblijf ' sentimental value' had - en dat we allebei eerder geweest waren.
Nou...dat kwartje is gevallen bij het Peninsula....we kregen me toch een upgrade.....echt ZO GAAF!! Niet te geloven, we kregen een suite op een hoek, met 3 kamers en uitzicht over 3 kanten HongKong.
Toen de bellboy die ons de kamer liet zien weg was moesten we even enorm springen en giechelen. Wat een kamer zeg!
We hebben meteen Jaap gebeld en hem uitgenodigd voor een borrel bij ons in de kamer om half 8, zodat we met een champagnetje in de hand van de lightshow konden genieten. Daarna buiten een hapje sushi met zn drieen, en gauw weer terug 'spelen' in onze kamer! Zwemmen in het prachtige zwembad beneden, 3x in bad in onze kamer, met bubbels (in bad en in het glas) en the view, filmpje kijken, heerlijk slapen (ik dan, Naomi heeft lichtjes liggen kijken), ontbijten, weer zwemmen, over de zaken des levens praten, in t zonnetje liggen, lekker drankje erbij, terug naar de kamer, weer in bad...leek wel vakantie!
 |
| slaapkamer-met-verrekijker |
 |
| lekker... |
 |
| room with a view! |
 |
| bad'zaal' |
Tegen drieen moesten we toch echt de kamer uit en zijn we nog maar eens naar een markt gegaan (maar eerst noedels en 'flied lice' eten), er waren nog wat wensen op de boodschappenlijst! Fa Yuen Street en nog een keer de Ladies bood uitkomst, en met goed gevulde tasjes kwamen we weer thuis.
En toen moest zussie alweer inpakken en omkleden...We hebben haar op Kowloon Station ingechecked, hebben in 't W-hotel nog gegeten en daarna is ze in de trein naaar de airport gestapt.
Wat een superweekend was dat!
Abonneren op:
Posts (Atom)
