ik ben inmiddels aan het eind van mijn reis, het is de laatste avond in Tasmanie. De Tasmanie-verhalen komen later, evenals de foto's horend bij de Anatrctica-verhalen.
Onderstaand het laatste verslag vanaf de KK...
De middag van 3 december op Macquarie was nat maar prachtig. Nat, zowel door de regen als van het lopen door de zee. De duizenden koningspinguins (iets kleiner dan hun neefjes op South Georgia) en de Royal Pinguin (komen alleen op Macquarie voor) lieten ons weinig ruimte op het strand, dus als je naar de andere kant van de baai wilde, (en dat wilden we, want daar zat nog een grote kolonie Royals met nesten) moest je toch echt door de branding met golven tot aan je knieen. En ondanks rubber laarzen en twee-en-een-halve waterdichte laag aan, werd je toch zeiknat. En dat kon ons helemaal niks schelen, het is zo gaaf zo dichtbij en tussen de pinguins te zijn! De foto's van de middag zijn zo-zo door alle natte lenzen maar het gevoel en de herinneringen zijn prachtig.
De volgende morgen waren we bij de derde bestemming op 'Macca', Lusetania Bay, met de allergrootste kolonie koningspinguins, zo'n 20.000 paren. Je kan er niet aan land, maar wel met de zodiak langs het strand varen. Als het weer tenminste meewerkt. Which it didn't, helaas...de wind was te hard en de golven te hoog om ons veilig in en uit de zodiaks te laten, dus manouvreerde de kapitein ons zo dichtbij mogelijk en kwamen de pinguins vrolijk om het schip heen zwemmen. We werden zelfs verrast door een jonge 'blue eyed shag'die op het achterdek poseerde voor foto's...
En dat was min of meer het einde van onze reis....wat ons restte was bijna 3 dagen een zeer onstuimige Southern Ocean, met uitslagen van het schip tot 35 graden, regelmatige inname van onze pillen en gezucht en gesteun van Veronica en mij snachts als we weer niet konden slapen wegens het rollen van het schip, en ondanks dat we dachten dat alles veilig opgeborgen was, onze spullen door de hut rolden. Iedereen was echt wel klaar om van boord te gaan tegen de tijd dat we in Hobart aan kwamen - goed tegen de heimwee, zo'n terugtocht.
En toch...we zouden het liefste aan boord gebleven zijn om die hele Southern Ocean nog een keer te trotseren en terug te kunnen naar Antarctica. Aan boord willen blijven voor de allerlaatste reis van de KK. Aan boord willen blijven voor meer ijs, meer pinguins, meer licht, meer 'niks'. Dat 'beetje' zeeziekte zouden we met liefde op de koop toenemen...
Hee lieve Mick! Je bent weer terug in de bewoonde wereld! Het zal wel vreselijk wennen zijn he? Kan niet wachten om je weer te zien, we hebben genoeg bij te praten ;-)
BeantwoordenVerwijderenTot gauw! XXX