Hebben jullie dat nou ook?
Dat je morgens in bed lekker nog even wat onzin ligt te kletsen met je hubby en dat er dan ineens, out of the blue, een gedichtje van heel lang geleden bovenkomt?
Ik heb er wel een paar die aan de oppervlakte liggen. Annie M.G.Schmidt's 'ik ben lekker stout' bijvoorbeeld.(ik wil niet meer, ik wil niet meer, ik wil geen handjes geven. Ik wil niet zeggen ja mevrouw en ja meneer, nee, nooit meer van mn leven! Ik hou mn handjes op mn rug en ik zeg lekker niks terug. En als ze doen wat ik niet wil, dan zeg ik bil!)
Tsja. Je kan het maar hebben.
Nee, vanmorgen lag ik me zorgen te maken of ik niet vannacht om middernacht zou verschrompelen. Je weet wel, 40 worden enzo.
En plots, van heel diep ergens uit mn geheugen, kwam daar zomaar een couplet uit een gedicht van Cees Buddingh. De blauwbilgorgel.
Hier is het in het geheel. Gewoon, omdat het een gek gedicht is. En omdat het eigenlijk nog gekker is dat ik mij zomaar het verschrompel-couplet kon herinneren. Hoewel dat gecombineerde project van tekenen en Nederlands in 3 vwo, lang geleden, daar waarschijnlijk ook wat mee te maken had. En omdat ik hoop dat dit soort gekte niet ineens over is, als je 40 wordt.
de blauwbilgorgel
Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel.
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind’ren van.
Raban! Raban! Raban!
Ik ben de blauwbilgorgel,
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst! Rabijst! Rabijst!
Ik ben de blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon! Rabon! Rabon!
Ik ben de blauwbilgorgel,
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen! Ga heen! Ga heen!
Cees Buddingh (1918-1985)
maandag 30 november 2009
vrijdag 27 november 2009
hollandse plaatjes
Donderdagavond was ik samen met Jaap naar de film.
Een Nederlandse film.
In het kader van het HongKong Lesbian and Gay film festival draaide hier de film "voor een verloren soldaat" naar het boek van Rudi van Dantzig (de choreograaf). Het boek heb ik gelezen, het ballet heb ik gezien, maar de film kende ik niet. Een paar weken geleden viel mijn oog toevallig op een aankondiging ervan, waarschijnlijk omdat de Nederlandse titel opviel tussen al het Chinees en Engels waar mn hersenen inmiddels zo aan gewend zijn.
En wat was het de moeite waard, het was een prachtige film! Wij kunnen dat in Nederland toch goed, films maken over de tweede wereldoorlog.
Deze film vertelt het verhaal van de jongen Jeroen, die eind 1944 door zijn moeder naar Friesland wordt gestuurd omdat er in Amsterdam niet genoeg te eten is. Hij komt terecht in een Fries vissersgezin. (met een prachtige rol van de voor mij onbekende Freark Smink als vader van het gastgezin). Na de bevrijding krijgt hij een innige vriendschap die uitmondt in een relatie met een Canadese soldaat. Het verhaal is respectvol verfilmd, het verhaal van een eerste liefde. En de beelden en de belichting zijn erg mooi. We hebben vooral genoten van de beelden van het landschap, het IJsselmeer, het licht, kleine stukjes Amsterdam en de klinkertjes op straat in het Friese dorp.
En we hebben, eerlijk is eerlijk, ook erg gegrinnikt om de bar slechte Engelse vertaling in de ondertiteling. Jammer, het halve verhaal ging daardoor voor de rest van de zaal verloren... Wij konden gelukkig bijna alles verstaan - behalve het Fries :-).
Voor mij zat er extra plezier in: de film begint met beelden van repetities van het Nationaal Ballet die het ballet 'voor een verloren soldaat' repeteren onder leiding van de inmiddels volwassen 'Jeroen' uit het verhaal (het boek van Rudi van Dantzig is autobigrafisch).
Plezier 1): ik hou van ballet.
Plezier 2): De volwassen Jeroen wordt gespeeld door Jeroen Krabbe. En op hem ben ik natuurlijk al mijn hele leven verliefd.
dinsdag 24 november 2009
Ochtendritueel
Ik geniet er elke dag weer van. Het ochtendritueel.
Samen opstaan, Jaap zich klaarmaken voor werk en ik zorg voor een ontbijtje.(met zelfgebouwde cruesli, hoe huiselijk!) Even rustig zitten, soms komen tot het gesprek waar de hersenen de avond ervoor te moe voor waren.
Jaap vertrekt naar kantoor en ik heb de dag voor mezelf. En die begint, oh zo luxe, met een uurtje in mn hoekje op de bank en CSI New York kijken. Met een kopje 'vieze thee'*. Wat een luxe!! En wat een verschil met toen ik nog werkte, zeker met de beginjaren waarin ik heel veel vroege diensten heb gelopen, omdat ik savonds nog allemaal dingen deed.
Nee, dit is een stuk beter!
Soms wordt het ochtendritueel ietwat verstoord.
Dan is de CSI een herhaling....
* 'vieze' thee...Je kent ze vast, die zakjes met allerlei verschillende oploskoffies. Hier verkopen ze ook oplosthee. Met suiker en melk. Ik had het al in de supermarkt gezien toen we hier een jaar geleden huisjes keken en het moest natuurlijk geproefd worden. Dus heb ik, in onze eerste week, doosje gekocht. Met zakjes erin, gevuld met een poedertje, dat, gemengd met heet water, een kop 'milktea' wordt. Mijn antwoord op de vraag van Jaap : "is het wat?" was: Ja..'t is vies, maar toch ook lekker.(sterk, zoet, en met een bepaald smaakje waarvan ik me herinner dat ik het als kind echt niet lekker vond, de smaak van houdbare melk)
Zo komt de vieze thee aan zn naam. En wij aan onze eigen taal samen. En ik aan mn kopje lekkere vieze thee...
Samen opstaan, Jaap zich klaarmaken voor werk en ik zorg voor een ontbijtje.(met zelfgebouwde cruesli, hoe huiselijk!) Even rustig zitten, soms komen tot het gesprek waar de hersenen de avond ervoor te moe voor waren.
Jaap vertrekt naar kantoor en ik heb de dag voor mezelf. En die begint, oh zo luxe, met een uurtje in mn hoekje op de bank en CSI New York kijken. Met een kopje 'vieze thee'*. Wat een luxe!! En wat een verschil met toen ik nog werkte, zeker met de beginjaren waarin ik heel veel vroege diensten heb gelopen, omdat ik savonds nog allemaal dingen deed.
Nee, dit is een stuk beter!
Soms wordt het ochtendritueel ietwat verstoord.
Dan is de CSI een herhaling....
* 'vieze' thee...Je kent ze vast, die zakjes met allerlei verschillende oploskoffies. Hier verkopen ze ook oplosthee. Met suiker en melk. Ik had het al in de supermarkt gezien toen we hier een jaar geleden huisjes keken en het moest natuurlijk geproefd worden. Dus heb ik, in onze eerste week, doosje gekocht. Met zakjes erin, gevuld met een poedertje, dat, gemengd met heet water, een kop 'milktea' wordt. Mijn antwoord op de vraag van Jaap : "is het wat?" was: Ja..'t is vies, maar toch ook lekker.(sterk, zoet, en met een bepaald smaakje waarvan ik me herinner dat ik het als kind echt niet lekker vond, de smaak van houdbare melk)
Zo komt de vieze thee aan zn naam. En wij aan onze eigen taal samen. En ik aan mn kopje lekkere vieze thee...
zondag 22 november 2009
Winter in HongKong
De afgelopen week is het ongewoon koud geweest in HongKong voor de tijd van het jaar. Mensen die het kunnen weten hebben ons allemaal verteld dat het normaal pas na kerst 'zo koud' wordt.
Let wel, we hebben het hier over een temperatuur van tussen de 10 en de 15 graden!!Wij wapenen ons met een shirt met lange mouwen, dun jasje, lang vest en/of pashminasjaal en amuseren ons met het kijken naar onze stadsgenoten, warm in gepakt in hun donsjassen met bontkragen, lange sjaals, warme mutsen en in sommige gevallen inclusief handschoenen.
De overheden doen ook hun best iedereen zo goed mogelijk in te lichten en warm te houden....onderstaande plaatjes geleend van Ans!
(als je op Ans haar blog op de foto klikt, wordt-ie groter. Bij mij niet. Zij is duidelijk een ervaren bloggenoot! Kern van het verhaal is punt 7: Trek niet zoveel aan dat je topzwaar wordt en je evenwicht verliest!!!En punt 6, zeer teleurstellend:" its false that drinking wine or coffee can keep warm"....)
Let wel, we hebben het hier over een temperatuur van tussen de 10 en de 15 graden!!Wij wapenen ons met een shirt met lange mouwen, dun jasje, lang vest en/of pashminasjaal en amuseren ons met het kijken naar onze stadsgenoten, warm in gepakt in hun donsjassen met bontkragen, lange sjaals, warme mutsen en in sommige gevallen inclusief handschoenen.
De overheden doen ook hun best iedereen zo goed mogelijk in te lichten en warm te houden....onderstaande plaatjes geleend van Ans!
(als je op Ans haar blog op de foto klikt, wordt-ie groter. Bij mij niet. Zij is duidelijk een ervaren bloggenoot! Kern van het verhaal is punt 7: Trek niet zoveel aan dat je topzwaar wordt en je evenwicht verliest!!!En punt 6, zeer teleurstellend:" its false that drinking wine or coffee can keep warm"....)
zondag 15 november 2009
beter
En dan gaat het gewoon ineens weer een stuk beter.
Zou het komen door de 1 1/2 kilo chocolade die ik net gekocht heb om mee te experimenteren (kerstbonbonnetjes maken),
...of had het wat te maken met het geflirt van die enorm grote, aantrekkelijke, uhm, hoe zeg ik dat politiek correct, meneer van Afrikaanse afkomst? Gewoon een lekkere grote neger dus, no offence!
Zo smooth en handig en snel en soepel als zij het voor elkaar krijgen je binnen 10 seconden 3 complimenten te geven die je nog gelooft ook :-). Dat zie ik een Chinees toch niet zo snel doen...
Heb toch mn telefoonnummer maar niet gegeven.
Maar had wel (binnen)pret.
Zou het komen door de 1 1/2 kilo chocolade die ik net gekocht heb om mee te experimenteren (kerstbonbonnetjes maken),
...of had het wat te maken met het geflirt van die enorm grote, aantrekkelijke, uhm, hoe zeg ik dat politiek correct, meneer van Afrikaanse afkomst? Gewoon een lekkere grote neger dus, no offence!
Zo smooth en handig en snel en soepel als zij het voor elkaar krijgen je binnen 10 seconden 3 complimenten te geven die je nog gelooft ook :-). Dat zie ik een Chinees toch niet zo snel doen...
Heb toch mn telefoonnummer maar niet gegeven.
Maar had wel (binnen)pret.
donderdag 12 november 2009
expatdagje?
Ik weet niet of het een naam heeft.
Baby's hebben in hun eerste paar weken soms een 'regeldagje', waarop ze veel meer of minder eten en slapen dan 'normaal', even uit hun balans zijn.
Ik heb dat ook een beetje, dat uit balans zijn, al een paar dagen. Tot het me gister daagde...zou ik gewoon heimwee hebben?
Ik kan eigenlijk al sinds de vakantie mn draai niet helemaal vinden. Gistermorgen werd ik wakker en leek het me een uitstekend idee om savonds spontaan in een vliegtuig te stappen. Zodat ik vandaag bij een vriendin die 40 wordt kon gaan koffie drinken. En daarna even bij mn zusje op bezoek. Lekker tutten met de meiskes, kleren kopen, naar de AH voor kaas en pepernoten, dat soort dingen.
Jaap zei heel lief dat als ik dat echt wilde, ik dat natuurlijk gewoon moest doen.
Maar dat is natuurlijk geen oplossing. Het is een beetje zoals met mn werk bij de KLM, door de keuzes die je maakt (baan, of in dit geval, ver weg wonen), is het nou eenmaal zo dat je dingen moet missen.
Jaap zei dat hij het ook voelde.
We zijn denk ik echt 'om', we wonen hier nu echt. Het eerste vakantiegevoel is er af, we hebben een prettige woonplek, er is, min of meer, rust in de tent.
En dan ga je thuis een beetje missen, dat moet even een plekje krijgen. Dat we er niet zijn met familieverjaardagen, of afzwemmen. En niet bij eentje niet omdat we toevallig op vakantie zijn ofzo, nee, gewoon, niet. Omdat we hier wonen.
Dat we niet meer precies het wel en wee weten van Ilse en Geertjan, van broers en zussen en hun gezinnen, van onze beste vrienden. Mensen die we vroeger op heel regelmatige basis spraken, hapje mee aten, even belden.
Daar hadden we natuurlijk wel over nagedacht hoor, vantevoren. Het is ook heel logisch dat het opkomt, risico van het vak, zouden mijn ouders gezegd hebben, deze emoties. Maar toch, het lezen in een boekje over ' weg uit Nederland' of het zelf ervaren...
Het hoort erbij. En het zal wel wennen.
Het gaat namelijk gewoon heel goed hier met ons - jullie hoeven je geen zorgen te gaan maken :-).
Gister ben ik iets gezelligs gaan doen met een 'nieuwe' vriendin. Die al 5 jaar hier woont, en ook af en toe van die dagen heeft.(thanks Ans!)
Werk van Jaap gaat erg goed, we genieten van het leven in deze geweldige stad, samen gaan we heel goed en zijn happy en we hebben inmiddels wat nieuwe mensen om ons heen. We zouden het niet anders willen!
Alleen dan dat Nederland misschien wat dichterbij was. Of wat minder tijdsverschil, doe ik het ook voor :-).
Je hoort het van veel mensen die hun leven buiten Nederland hebben: Als we het goede van de twee plekken nou eens konden combineren...
Maar dat is niet zo. Dus heb ik maar een hollands appeltaartje gebakken (voor onze hulp, die vorig weekend Nepalees eten voor ons had meegenomen), en een espresso'tje gemaakt. In een delftsblauw-huwelijkskado-eierdop-kopje.
En ga ik zo aan de administratie en de afwas.
Het is tenslotte geen vakantie.
Baby's hebben in hun eerste paar weken soms een 'regeldagje', waarop ze veel meer of minder eten en slapen dan 'normaal', even uit hun balans zijn.
Ik heb dat ook een beetje, dat uit balans zijn, al een paar dagen. Tot het me gister daagde...zou ik gewoon heimwee hebben?
Ik kan eigenlijk al sinds de vakantie mn draai niet helemaal vinden. Gistermorgen werd ik wakker en leek het me een uitstekend idee om savonds spontaan in een vliegtuig te stappen. Zodat ik vandaag bij een vriendin die 40 wordt kon gaan koffie drinken. En daarna even bij mn zusje op bezoek. Lekker tutten met de meiskes, kleren kopen, naar de AH voor kaas en pepernoten, dat soort dingen.
Jaap zei heel lief dat als ik dat echt wilde, ik dat natuurlijk gewoon moest doen.
Maar dat is natuurlijk geen oplossing. Het is een beetje zoals met mn werk bij de KLM, door de keuzes die je maakt (baan, of in dit geval, ver weg wonen), is het nou eenmaal zo dat je dingen moet missen.
Jaap zei dat hij het ook voelde.
We zijn denk ik echt 'om', we wonen hier nu echt. Het eerste vakantiegevoel is er af, we hebben een prettige woonplek, er is, min of meer, rust in de tent.
En dan ga je thuis een beetje missen, dat moet even een plekje krijgen. Dat we er niet zijn met familieverjaardagen, of afzwemmen. En niet bij eentje niet omdat we toevallig op vakantie zijn ofzo, nee, gewoon, niet. Omdat we hier wonen.
Dat we niet meer precies het wel en wee weten van Ilse en Geertjan, van broers en zussen en hun gezinnen, van onze beste vrienden. Mensen die we vroeger op heel regelmatige basis spraken, hapje mee aten, even belden.
Daar hadden we natuurlijk wel over nagedacht hoor, vantevoren. Het is ook heel logisch dat het opkomt, risico van het vak, zouden mijn ouders gezegd hebben, deze emoties. Maar toch, het lezen in een boekje over ' weg uit Nederland' of het zelf ervaren...
Het hoort erbij. En het zal wel wennen.
Het gaat namelijk gewoon heel goed hier met ons - jullie hoeven je geen zorgen te gaan maken :-).
Gister ben ik iets gezelligs gaan doen met een 'nieuwe' vriendin. Die al 5 jaar hier woont, en ook af en toe van die dagen heeft.(thanks Ans!)
Werk van Jaap gaat erg goed, we genieten van het leven in deze geweldige stad, samen gaan we heel goed en zijn happy en we hebben inmiddels wat nieuwe mensen om ons heen. We zouden het niet anders willen!
Alleen dan dat Nederland misschien wat dichterbij was. Of wat minder tijdsverschil, doe ik het ook voor :-).
Je hoort het van veel mensen die hun leven buiten Nederland hebben: Als we het goede van de twee plekken nou eens konden combineren...
Maar dat is niet zo. Dus heb ik maar een hollands appeltaartje gebakken (voor onze hulp, die vorig weekend Nepalees eten voor ons had meegenomen), en een espresso'tje gemaakt. In een delftsblauw-huwelijkskado-eierdop-kopje.
En ga ik zo aan de administratie en de afwas.
Het is tenslotte geen vakantie.
zaterdag 7 november 2009
jeugdsentiment
Vandaag in de Wereldkrant:
" 'Op een onbewoond eiland' is verkozen tot beste kinderen-
voor-kinderenliedje aller tijden. De winnaar werd gisteravond bekendgemaakt in de jubileumuitzending van het programma Kinderen voor Kinderen bestaat 30 jaar. Het winnende lied is van Tonny Eyk en Herman Pieter de Boer."
Kijk, daar wordt ik nou blij van.
"op een onbewoond eiheiheiland....tralalalalalaaaaaa"
(en ja, ik ken de hele tekst nog. Net als ' ik heb zo wa-wa-wa-waanzinnig gedroomd', ' kom je strakjes bij me spelen', 'beugelbekkie-pestbril', 'roken', 'tweedehands jas', ' kerstmis', 'hahaha je vader' en zo nog een paar...)
" 'Op een onbewoond eiland' is verkozen tot beste kinderen-
voor-kinderenliedje aller tijden. De winnaar werd gisteravond bekendgemaakt in de jubileumuitzending van het programma Kinderen voor Kinderen bestaat 30 jaar. Het winnende lied is van Tonny Eyk en Herman Pieter de Boer."
Kijk, daar wordt ik nou blij van.
"op een onbewoond eiheiheiland....tralalalalalaaaaaa"
(en ja, ik ken de hele tekst nog. Net als ' ik heb zo wa-wa-wa-waanzinnig gedroomd', ' kom je strakjes bij me spelen', 'beugelbekkie-pestbril', 'roken', 'tweedehands jas', ' kerstmis', 'hahaha je vader' en zo nog een paar...)
oude en nieuwe vrienden
Deze week heb ik via skype contact gehad met Moucky. Moucky kwam toen hij 15 was als uitwisselingsstudent naar Nederland en heeft toen bij ons/bij mijn ouders gelogeerd. Ik was toen 3.
Hij is altijd een ' friend of the family' gebleven en al spreken we elkaar heel erg weinig, het was ontzettend leuk zijn stem weer te horen en de afgelopen jaren proberen in te halen. Brengt veel herinneringen boven. Zo veel mensen zijn er niet die weten waar je vandaan komt, die je 'nest ' kennen. Heerlijk en een beetje emotioneel.
Deze week heb ik ook nieuwe mensen leren kennen.
Twee nederlanse mede-expat-sters, die beide ook een blog bijhouden.
Sanne schrijft ook stukjes voor de Wereldkrant, ik kreeg een stukje door haar geschreven doorgestuurd van weer andere nederlandse vrienden die in Portugal wonen, heb via dat stukje haar blog gevonden en zo is het balletje gaan rollen. Dat balletje bracht ons tot heel gezellig koffie drinken en lunchen afgelopen dinsdag.
En Ans, die ik weer via Sanne's blog vond, en bij mij om de hoek woont. Maandagmiddag op de koffie. 't Was ineens al 5 uur. Supergezellig en vanavond gaan we dan ook met medeneming van onze echtgenoten uit eten. Kleine wereld: de man van Ans werkt voor iemand die hiervoor heeft gewerkt bij het bedrijf waar Jaap nu voor werkt...
Gezellig, in elk geval!
Hij is altijd een ' friend of the family' gebleven en al spreken we elkaar heel erg weinig, het was ontzettend leuk zijn stem weer te horen en de afgelopen jaren proberen in te halen. Brengt veel herinneringen boven. Zo veel mensen zijn er niet die weten waar je vandaan komt, die je 'nest ' kennen. Heerlijk en een beetje emotioneel.
Deze week heb ik ook nieuwe mensen leren kennen.
Twee nederlanse mede-expat-sters, die beide ook een blog bijhouden.
Sanne schrijft ook stukjes voor de Wereldkrant, ik kreeg een stukje door haar geschreven doorgestuurd van weer andere nederlandse vrienden die in Portugal wonen, heb via dat stukje haar blog gevonden en zo is het balletje gaan rollen. Dat balletje bracht ons tot heel gezellig koffie drinken en lunchen afgelopen dinsdag.
En Ans, die ik weer via Sanne's blog vond, en bij mij om de hoek woont. Maandagmiddag op de koffie. 't Was ineens al 5 uur. Supergezellig en vanavond gaan we dan ook met medeneming van onze echtgenoten uit eten. Kleine wereld: de man van Ans werkt voor iemand die hiervoor heeft gewerkt bij het bedrijf waar Jaap nu voor werkt...
Gezellig, in elk geval!
Abonneren op:
Posts (Atom)
