De reis - 2

Het eerste verhaal van Mickey is een feit.  Via een satelliet telefoon is het verhaaltje in mijn email-inbox beland, copy/paste en nu te lezen op Mickey's blog! De techniek staat voor niets. Helaas geen foto's nu. Deze bestanden zijn te groot om te versturen. Die zullen vast later op Mickey's blog te zien zijn als ze weer terug is in HK. De lay-out doet een beetje vreemd. In het verhaaltje wat Mickey schreef zijn nergens harde 'enters' te vinden maar zodra ik het publiceer  zijn de harde 'enters' in elke zin te zien. Ik krijg ze helaas niet weg, dus excuses voor de lay-out. Het maakt het verhaal niet minder interessant! 
Veel leesplezier! Groetjes Ans


Het komt er niet echt van, het verhaaltjes schrijven voor het blog. Ook m'n
eigen reisdagboek loopt al een paar dagen achter. Het is buiten te mooi om
binnen te zitten schrijven. En als het minder mooi is hebben we een
programma vol met interessante lezingen en lekkere maaltijden.

Het is precies zoals het moet zijn: er klopt niks van. Waar de zee rustig
had moeten zijn shaketen wij onze bedden uit. In de 'roaring fourties' and
'furious fifties' (de breedtegraden op de aardbol waar je doorheen vaart als
je zuidwaarts gaat), die natuurlijk niet voor niets zo heten en berucht zijn
om zwaar weer en hoge golven: niks aan de hand. Nog nooit zo'n soepele
oversteek gehad, zeggen zowel kapitein als expeditieleider. 

We hebben al 'vast'gezeten op de rubberen zodiaks: de golfslag was zo hoog
geworden tijdens ons tochtje dat terug aan boord van het schip klimmen te
gevaarlijk was. Uurtje gedobberd, ijsbreker verplaatst, toen lukte het wel.
We zagen albatrossen op hun nest, twee soorten zeldzame pinguins, bossen als
uit een sprookjesboek.

Uren eerder dan verwacht zaten we in het ijs. Geen grens te zien, zoals op
de mooie foto's van vorige keer, en daar wachtten we op, de grens van het
zeeijs. Niet gevonden. Het eerste ijs was op de radar niet eens zichtbaar -
maar all around, prachtig!

Al vier dagen varen we nu, zonder landingen, continu pal zuid. Al in het
begin hebben we een paar uur vast gezeten in kruiend ijs. Nu zitten we op
een normaal niet door te komen plek - en varen we lekker door het niet al te
dikke ijs en de open plekken er tussen. Het bonkt en knalt tegen het schip
daar waar het ijs dikker is. De zon gaat niet meer onder, om ons heen een
oneindige leegte van ijs, licht, een paar pinguins, een zeehond of walvis.
Het is zo onbeschrijfelijk mooi! 

Vandaag heben we voor t eerst in de helicopters gevlogen. Rondje om het
schip heen, om het vanuit de lucht te zien ijsbreken. GAAF!
Voor morgen hopen we dat we op een plek aan komen waar een kolonie
keizerpinguis leeft. Je weet wel, die van March of the Penguin, die met die
schattige, pluizige kuikens.

Juist.

Geen woorden voor!

Sent to you over a satellite phone using GMN's XGate software.
Please be kind and keep your replies short