op reis: de eerste dagen.

DE REIS

Maandag 7 november, mijn vertrekdag. Ik vloog 's avonds, dus had de hele dag om in te pakken. En nog gezellig te lunchen met Ans, en Chiel, en Jaap.
Het was goed dat ik zoveel tijd had want ik moest alle spullen, die ik in de loop van de afgelopen maanden bij elkaar in een grote tas had gegooid 'want da's handig om mee te nemen', en alle kleding-voor-de-kou, uitzoeken en reduceren tot een mee-te-nemen hoeveelheid.
Gelukkig had ik de heeeeeeeeeeele grote tas van mn vorige ijsreis nog - dus tegen zessen was ik ingepakt en er klaar voor.
Douchen, aankleden, naar Kowloon Station (want daar doen ze minder moeilijk over eventuele overbagage) en met de trein naar de airport.
Jaap bracht me weg en wij zijn niet zo van de drama, dus nog een heel grote knuffel en kus en daar ging ze, Mick weer op pad!
Even, heel even had ik traantjes. De spanning van 'nu ben ik echt op pad'kwam even los. En zes weken is gewoon ook wel erg lang, als je t samen zo goed hebt!
Maar die waren snel over met een noedelsoepje in de lounge.

Eenmaal aan boord en geinstalleerd in mn stoeltje, laaste smsjes, dacht ik....bleef het stil. Er startten verdacht weinig motoren op voor een toestel dat al van de gate af was. Inderdaad, vertelde de captain, een van de motoren wilde niet opstarten.  Dus, terug naar de gate (we mochten wel blijven zitten) en repareren. Uiteindelijk zijn we met 1 1/2 u vertraging vertrokken. En wist ik dat ik mijn doorverbinding in Auckland alvast had gemist...Maargoed, ik had niet voor niets een extra reisdag ingebouwd en een overstap-plek gekozen waar nog minstens 4 vluchten de goede kant op gingen, dus ik maakte me geen zorgen.

De landing in Auckland was vriendelijk. Zonnetje, witte wolkjes, buiten een licht glooiend, groen landschap. Het leek wel Teletubbieland en het had me oprecht niets verbaasd als TinkieWinkie  en LaLa ineens op waren gedoken...

In Auckland moest ik zelf mn bagage ophalen, door immigration (hoezo kwam ik maar voor twee dagen naar Nieuw Zeeland? de mevrouw bij de paspoortcontrole wilde t niet helemaal begrijpen - moest veel uitleggen en papieren laten zien, en voelde ondertussn de eerstvolgende vlucht die ik zou kunnen nemen, ook steeds dichterbij komen. Rustig blijven Mick!), en op zoek naar de transferbalie van Air New Zealand. De meneer heeft me inderdaad snel nog op de eerstvolgende vlucht gezet, met vertrek over 30 minuten, ik hoefde "alleen nog even met mn bagage naar de domestic terminal te lopen, volgt u de groene lijn maar"...grijns, dat werd een flinke jog van 10 minuten, dat was nog ver! De dames van de bagage op de domestic terminal keken vertwijfeld naar mijn 30 kilo tas, en mijn handbagage trolley. Dat was toch allemaal wel heel erg veel. Zucht. Ticket weer erbij, gelukkig hielp de tijdsdruk en hebben ze zonder verder morren alles op de band gezet, kon nog net mn fototoestel en boek uit de handbagage redden!
Maar...ik zat, en lande vijf kwartier later netjes in Christchurch.
Taxitje, smsje naar Veronica, die een vlucht eerder had lunnen nemen en al in het hotel zat.
Hehe, we waren er!!

CHRISTCHURCH

'sAvonds hebben we een taxi genomen en gevraagd waar er een paar restaurantjes waren waar we uit konden kiezen. Toen bleek hoe enorm deze stad getroffen is geweest door de aardbevingen, vorig jaar september, en dit jaar februari. De binnenstad is gewoon helemaal afgesloten door een groot hek, alles is dicht, je mag en kan er helemaal niet in. Indrukwekkend om te zien. Er zijn een paar plekken, net daar buiten, waar een paar bars en restaurants zijn, maar gezellig rondlopen om een restaurantje te zoeken is er gewoon niet bij. Wij hadden de keuze tussen een bar, een chinees en een thai. En hebben dus heerlijk Thais gegeten...
Dag twee. Regen, regen, regen. Grijs, saai, koud....op pad dus en naar het Antarctic Resrearch Center, waar een hele 'attractie' is gemaakt over Antarctica, met een 4D happy feet-film, een nep-storm, maar ook veel echte informatie en we hebben er de hele morgen doorgebracht.

Vol goede moed stapten we daarna in een stadsbus naar the city. Tsja...lost natuurlijk...haha. Bij een grote supermarkt zijn we maar uitgestapt, hebben nog wat boodschapjes gedaan en konden daar een taxi bellen, die ons wel bracht waar we zijn wilden: een klein winkelgedeelte, net open, heel creatief gemaakt van containers (earthquake-proof). Eindelijk wat kleur, creativiteit en optimisme in de regen. We hebben lekker een uurtje geneusd tussen de felgekleurde containers, en de lieve taxichauffeur die ook een beetje nederlands sprak heeft ons na een uur weer opgepikt.

Want...'savonds was het tijd voor het eerste gezamelijke diner met alle passagiers. Ik was even vergeten dat er dus 100 mensen te leren kennen zijn...We kwamen terecht aan een tafel met de onvermijdelijke clown (altijd wel eentje, in zo'n reisgezelschap), de high maintenance dame-die-alleen-reist-en-er-beeldig-uit-probeert-te zien (geen thee, geen koffie na het eten, nee, warm water met citroen, en heel veel met je haren flappen); de heeeel oude bevende meneer, een frans echtpaar en gelukkig ook twee normale mannen met wie er wel een gesprek te voeren viel ;-). De dames V. en M. waren meteen lekker op dreef met hun oordelen...hihi.

Natuurlijk hebben we er pas 10 ofzo gesproken dus dat komt vast wel goed later, maar voor nu zien we vooral dat wij de gemiddelde leeftijd weer aardig verlagen!

Nu is het donderdagmorgen en eindelijk gaan we dan vanmiddag aan boord! Vanmorgen nog vrije tijd, en het zonnetje schijnt, dus wij gaan naar een wildlife park om de 'kiwi' (een loopvogel) in 't echie te zien. nadat we natuurlijk voor t laatst in een stabiele douche onze haren hebben gewassen, hihi.

En daarna...eindelijk....aan boord van 'ónze' kaptitan Khlebnikov!!