blauwbil

Hebben jullie dat nou ook?
Dat je morgens in bed lekker nog even wat onzin ligt te kletsen met je hubby en dat er dan ineens, out of the blue, een gedichtje van heel lang geleden bovenkomt?
Ik heb er wel een paar die aan de oppervlakte liggen. Annie M.G.Schmidt's 'ik ben lekker stout' bijvoorbeeld.(ik wil niet meer, ik wil niet meer, ik wil geen handjes geven. Ik wil niet zeggen ja mevrouw en ja meneer, nee, nooit meer van mn leven! Ik hou mn handjes op mn rug en ik zeg lekker niks terug. En als ze doen wat ik niet wil, dan zeg ik bil!)
Tsja. Je kan het maar hebben.
Nee, vanmorgen lag ik me zorgen te maken of ik niet vannacht om middernacht zou verschrompelen. Je weet wel, 40 worden enzo.
En plots, van heel diep ergens uit mn geheugen, kwam daar zomaar een couplet uit een gedicht van Cees Buddingh. De blauwbilgorgel.

Hier is het in het geheel. Gewoon, omdat het een gek gedicht is. En omdat het eigenlijk nog gekker is dat ik mij zomaar het verschrompel-couplet kon herinneren. Hoewel dat gecombineerde project van tekenen en Nederlands in 3 vwo, lang geleden, daar waarschijnlijk ook wat mee te maken had. En omdat ik hoop dat dit soort gekte niet ineens over is, als je 40 wordt.


de blauwbilgorgel

Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel.
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind’ren van.
Raban! Raban! Raban!

Ik ben de blauwbilgorgel,
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst! Rabijst! Rabijst!

Ik ben de blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon! Rabon! Rabon!

Ik ben de blauwbilgorgel,
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een blauwe kiezelsteen.
Ga heen! Ga heen! Ga heen!

Cees Buddingh (1918-1985)