zondag 25 december 2011
vrijdag 16 december 2011
Reis 5
Lieve lezers,
ik ben inmiddels aan het eind van mijn reis, het is de laatste avond in Tasmanie. De Tasmanie-verhalen komen later, evenals de foto's horend bij de Anatrctica-verhalen.
Onderstaand het laatste verslag vanaf de KK...
De middag van 3 december op Macquarie was nat maar prachtig. Nat, zowel door de regen als van het lopen door de zee. De duizenden koningspinguins (iets kleiner dan hun neefjes op South Georgia) en de Royal Pinguin (komen alleen op Macquarie voor) lieten ons weinig ruimte op het strand, dus als je naar de andere kant van de baai wilde, (en dat wilden we, want daar zat nog een grote kolonie Royals met nesten) moest je toch echt door de branding met golven tot aan je knieen. En ondanks rubber laarzen en twee-en-een-halve waterdichte laag aan, werd je toch zeiknat. En dat kon ons helemaal niks schelen, het is zo gaaf zo dichtbij en tussen de pinguins te zijn! De foto's van de middag zijn zo-zo door alle natte lenzen maar het gevoel en de herinneringen zijn prachtig.
De volgende morgen waren we bij de derde bestemming op 'Macca', Lusetania Bay, met de allergrootste kolonie koningspinguins, zo'n 20.000 paren. Je kan er niet aan land, maar wel met de zodiak langs het strand varen. Als het weer tenminste meewerkt. Which it didn't, helaas...de wind was te hard en de golven te hoog om ons veilig in en uit de zodiaks te laten, dus manouvreerde de kapitein ons zo dichtbij mogelijk en kwamen de pinguins vrolijk om het schip heen zwemmen. We werden zelfs verrast door een jonge 'blue eyed shag'die op het achterdek poseerde voor foto's...
En dat was min of meer het einde van onze reis....wat ons restte was bijna 3 dagen een zeer onstuimige Southern Ocean, met uitslagen van het schip tot 35 graden, regelmatige inname van onze pillen en gezucht en gesteun van Veronica en mij snachts als we weer niet konden slapen wegens het rollen van het schip, en ondanks dat we dachten dat alles veilig opgeborgen was, onze spullen door de hut rolden. Iedereen was echt wel klaar om van boord te gaan tegen de tijd dat we in Hobart aan kwamen - goed tegen de heimwee, zo'n terugtocht.
En toch...we zouden het liefste aan boord gebleven zijn om die hele Southern Ocean nog een keer te trotseren en terug te kunnen naar Antarctica. Aan boord willen blijven voor de allerlaatste reis van de KK. Aan boord willen blijven voor meer ijs, meer pinguins, meer licht, meer 'niks'. Dat 'beetje' zeeziekte zouden we met liefde op de koop toenemen...
ik ben inmiddels aan het eind van mijn reis, het is de laatste avond in Tasmanie. De Tasmanie-verhalen komen later, evenals de foto's horend bij de Anatrctica-verhalen.
Onderstaand het laatste verslag vanaf de KK...
De middag van 3 december op Macquarie was nat maar prachtig. Nat, zowel door de regen als van het lopen door de zee. De duizenden koningspinguins (iets kleiner dan hun neefjes op South Georgia) en de Royal Pinguin (komen alleen op Macquarie voor) lieten ons weinig ruimte op het strand, dus als je naar de andere kant van de baai wilde, (en dat wilden we, want daar zat nog een grote kolonie Royals met nesten) moest je toch echt door de branding met golven tot aan je knieen. En ondanks rubber laarzen en twee-en-een-halve waterdichte laag aan, werd je toch zeiknat. En dat kon ons helemaal niks schelen, het is zo gaaf zo dichtbij en tussen de pinguins te zijn! De foto's van de middag zijn zo-zo door alle natte lenzen maar het gevoel en de herinneringen zijn prachtig.
De volgende morgen waren we bij de derde bestemming op 'Macca', Lusetania Bay, met de allergrootste kolonie koningspinguins, zo'n 20.000 paren. Je kan er niet aan land, maar wel met de zodiak langs het strand varen. Als het weer tenminste meewerkt. Which it didn't, helaas...de wind was te hard en de golven te hoog om ons veilig in en uit de zodiaks te laten, dus manouvreerde de kapitein ons zo dichtbij mogelijk en kwamen de pinguins vrolijk om het schip heen zwemmen. We werden zelfs verrast door een jonge 'blue eyed shag'die op het achterdek poseerde voor foto's...
En dat was min of meer het einde van onze reis....wat ons restte was bijna 3 dagen een zeer onstuimige Southern Ocean, met uitslagen van het schip tot 35 graden, regelmatige inname van onze pillen en gezucht en gesteun van Veronica en mij snachts als we weer niet konden slapen wegens het rollen van het schip, en ondanks dat we dachten dat alles veilig opgeborgen was, onze spullen door de hut rolden. Iedereen was echt wel klaar om van boord te gaan tegen de tijd dat we in Hobart aan kwamen - goed tegen de heimwee, zo'n terugtocht.
En toch...we zouden het liefste aan boord gebleven zijn om die hele Southern Ocean nog een keer te trotseren en terug te kunnen naar Antarctica. Aan boord willen blijven voor de allerlaatste reis van de KK. Aan boord willen blijven voor meer ijs, meer pinguins, meer licht, meer 'niks'. Dat 'beetje' zeeziekte zouden we met liefde op de koop toenemen...
vrijdag 2 december 2011
Reis 4
Verjaardag op zee.
De waarschuwingen die ze ons hadden gegeven vlak voordat we uit het ijs voeren, waren niet onterecht. MAN! Zo rustig als het op de heenweg was, zulke heftige twee dagen op zee hebben we net gehad. Je hebt niet alleen de 'swell' van de zee, maar daar boven op golven (ongeveer 5 meter), en wind.
Sneeuwstormen en 'gewoon'kloteweer, rondvliegende spullen door de cabine en wat mensen met blauwe plekken. De beweging van het schip was 3D, beetje als een rollercoaster, van links naar rechts (al vervelend genoeg), daarbij van voor naar achter, en van boven naar beneden (zoiets als luchtzakken in het vliegtuig). Da's best lastig lopen, eten en slapen.
Ik dacht dat ik niet zeeziek was maar voelde me toch duidelijk beter als ik ging liggen. Niet misselijk, maar alsof er een vissekom in je hoofd zit, ik voelde echt alle bewegingen in mn hoofd, bah! dus veel op bed gelegen (en je vasthouden want je glijdt alle kanten op), en gister eind van de middag toch maar een pil erin en verdomd, dat hielp!
Want gister was ik natuurlijk de birthdaygirl!
Lieve familie en vriendjes en vriendinnetjes, dank voor al jullie emails, wat gezellig! Het begon al op de 30e binnen te druppelen en vanmorgen de laatsten, echt leuk!( ik zal iedereen persoonlijk mailen als ik weer in HK ben).
Op het schip hebben we het ook gevierd. Veronica had een tafel in de diningroom voor ons 'gereserveerd' en 12 mensen met wie we het gezellig hebben uitgenodigd met ons te eten. De tafel wat gezellig versierd, iemand had 'happy birthday' muziek meegenomen, en ik ben verwend met een fles champagne, een goede ijs-muts (voor de volgende keer :-) ), een
pinguinarmbandje EN een landkaart van Antarctica waar iedereen iets liefs op heeft geschreven. En natuurlijk een taart als dessert van de crew! Toch heel feestelijk! Tijdens het eten was de zee ook heel vriendelijk iets rustiger, om vannacht weer vrolijk tekeer te gaan.(spierpijn!)
Maar vandaag dan eindelijk weer een echte (en de laatste) landing. Macquarie Island, sub-anarctisch, vlak onder Nieuw Zeeland. Een eiland met 4 soorten pinguins, vele seals en een wetenschappelijk onderzoeksstation.
Vanmorgen hebben we over een deel van het eiland gewandeld, het station gezien en vele elephant seals, en een deel van de pinguins.
Nu zijn we terug aan boord,hebben net gelunched en hebben vanmiddag een tweede landing op een strand met veel, veel pinguins (twee of drie soorten). Dat soort momenten zijn goud waard, ik ga proberen een rustig plekje te vinden en lekker te genieten van de omgeving. Dat het helemaal grijs is van de mist is helemaal niet erg (meestal regent het hier, of kan je helemaal niet landen). Dat in-en-uit de zodiak komen weer lastig is wegens de swell, ook niet.
Laatste momenten hier, morgen nog een zodiak cruise, en dan weer open zee voor 2 1/2 dag (yey...not!).
Ongelooflijk hoe snel de tijd is gegaan...
Sent to you over a satellite phone using GMN's XGate software.
Please be kind and keep your replies short
Reis 3
Daar ben ik weer met deze keer een lang verhaal van Mickey! Schijnbaar heeft ze geprobeerd om al eerder mailtjes te sturen met verhalen voor haar blog maar die zijn nooit aangekomen bij mij. Dus alle mailtjes krijgen jullie nu in een keer te lezen!
Ik heb nu ook alle mailtjes verwerkt in Word dus als het goed is, is het verhaal beter te lezen dan het vorige verhaal. Enjoy! Groetjes Ans
Ik heb nu ook alle mailtjes verwerkt in Word dus als het goed is, is het verhaal beter te lezen dan het vorige verhaal. Enjoy! Groetjes Ans
Deel 1
Wat een week heb ik gehad sinds mijn vorige bericht...bijna alleen maar hoogtepunten en bereikte reisdoelen!
Een reis als deze is echt een expeditie. Je weet vantevoren niet welke geplande dingen ook daadwerkelijk haalbaar zijn, wegens weer en ijscondities. Het ijs kan veel dikker en zwaarder zijn dan verwacht waardoor je bepaalde plekken helemaal niet kan bereiken. Of je bent precies op de plek waar je moet zijn, maar het weer of de wind zijn zodanig dat er niet gevlogen, gevaren of gelopen kan worden. Of je bent ergens geland, en het weer verandert, zodat je daar een paar uur vast zit en niet naar t schip terug kan. Is allemaal gebeurt in de afgelopen week, dus het is helemaal geweldig dat we tussendoor een aantal echte hoogtepunten behaald hebben.
Zondag 20 november was onze eerste echte landing na een week op t schip.
Franklin Island, de grote kolonie keizerpinguins waar ik vorige keer over schreef. In de kou en de sneeuw, twee kilometer lopen tussen de landingsplek van de helicopter en de kolonie, maar wat zijn ze leuk! Allemaal Happy-Feet-jes!
Wat later brak de zon door en was het prachtig, met het licht en twee grote ijsbergen op de achtergrond. Je kan blijven kijken naar deze dieren, ik ben dan uiteindelijk ook 6 uur (inclusief 2x ong een uur door sneeuw ploeteren om van en naar de kolonie te lopen)op het ijs geweest. Je zou toch zo zo'n grijs pluiskuiken in je rugzak willen stoppen...
Maandag de 21e, de eerste historische hut. In dit gebied zijn drie of vier plekken waar (inmiddels in originele staat gerestaureerde) hutten zijn van de poolreizigers van de expedities zo rond 1900. Eén van de redenen voor mij om juist deze reis naar Antarctica te willen doen was die hutten. En vandaag was de eerste aan de beurt, voor de liefhebbers: Shackletons hut, British Antarctic(Nimrod)Expedition 1907-1909 op Cape Royd, Ross Island. (dit is de hut waar twee jaar geleden de whiskey is gevonden, google of youtube maar eens op Shackletons Whiskey!)
Het is heel bijzonder om te zien hoe 14 mannen hier een lange Antarctische winter hebben geleefd en onderzoeken hebben gedaan. Veel van de voorraden zijn nog in tact en te zien in de hut. Ik had wel weer even traantjes, wat is het toch bijzonder om deze reis te kunnen doen en dingen te zien waar je zo gelukkig van wordt!
Dinsdag 22 november.
Het schip staat stevig met de boeg ver in het ijs geparkeerd, we kunnen zo van boord af en het ijs op lopen, tussen de pinguins. De zon schijnt, het is prachtig!
Het doel voor de middag is een landing in de Dry Valleys, een gebied in Antartica dat zo droog is dat er al een miljoen jaar geen regen is gevallen. Dertig procent van de grond is er ijsvrij. Enige neerslag verdampt voordat het de grond kan raken - het is er droog en enorm winderig, een koude woestijn, er liggen honderden jaren oude gemummificeerde zeehonden. Hier zijn al jaren geen bezoekers meer geweest, wegens t weer hebben de expedities van de vorige jaren hier niet kunnen landen. We hebben mensen aan boord die hier al drie of vier keer waren, maar nooit in de Dry Valleys.
En wij...zonnetje, zacht briesje, temperatuur rond het vriespunt... Onze geweldige helicopterpiloten vliegen ons langs ijsbergen en over gletsjers, zetten ons veilig op de grond en pikken ons een uur later weer op. Het is grappig om te merken hoe 'gewoon' het wordt om 'even' in de helicopter te stappen!
woensdag 23 november
Naar de tweede historische hut. (voor de liefhebber: Scott's hut, British Antarctic (Terra Nova) expedition 1910-1913, Cape Evans, Ross Island). Deze hut is veel groter dan de vorige, hier hebben dan ook 25 mannen twee jaar gezeten. Ze hebben het niet allemaal overleefd overigens, Scott zelf ook niet.
Ook hier weer geweldig om te zien hoe ze leefden en werkten, de voorraden, de stallen voor de ponies en de hokken voor de honden. Omdat nadat wij geland waren de lucht betrok, en de helicopter niet meer kon vliegen, hadden wij fijn veel tijd om de hele hut te bekijken. Wel moesten we op tijd weer bij de heli zijn (waar 8 mensen in kunnen) - die zou dan weer vliegen...not! Sneeuwstorm, white-out conditions (dan is er geen diepte en geen horizon te zien en is het alleen nog maar wit buiten).
Twee uur hebben we doorgebracht in onze noodtent met een mannetje of tien. Toen klaarde het op, niks meer te merken van het slechte weer, en konden wij terug naar ons schip - en de laatste passagiers naar de hut. Wel enorm stoer natuurlijk, om vast te zitten op het ijs, maar ik vond het niet erg dat het 'maar' twee uur was en niet, zoals ook wel eens is voorgekomen, zes, acht of zelfs achttien uur....Wijze les ook om inderdaad WARM aan te kleden en altijd water en een extra laag kleding mee te nemen!
Donderdag 24 november,
Geparkeerd in het ijs bij Cape Bird. Per helicopter naar een kolonie van een andere pinguinsoort, de Adelie. Die hebben een heel ander uiterlijk en heel ander gedrag dan de keizers van eerder deze week. We zien ze op hun nesten van kiezeltjes, met hun eieren. Het zijn hele grappige, druk doende beestjes.
Intussen gaat het sneeuwen en jawel hoor...weer zitten we een uur vast omdat er niet gevlogen kon worden. Zo stoer!!!
Vandaag is het vrijdag 25 november.
Het plan was om twee onderzoekstations te bezoeken, de Amerikaanse, Mc.Murdo, en hun NieuwZeelandze buren Scott's Base. Maar zoals het hoort bij een expeditie...gooit het weer roet in het eten.
We zitten al de hele dag vast in total whiteout conditions, en is niets, maar dan ook helemaal niets te zien buiten. Het waait en sneeuwt en je kan niet opmaken waar het ijs ophoudt en de rest begint. Vanmiddag klaarde het even op en was het prachtig, maar al snel was de wereld weer helemaal weg. Geen bases dus, erg jammer, maar niks aan te doen. En pas op maandag zouden we evt weer toestemming kunnen krijgen,maar wij hebben geen tijd om te wachten helaas...
Morgen bezoeken we, ALS het weer beter wordt, de derde historische hut, vlakbij McMurdo. Ben benieuwd of we er komen, en zo ja, of we er ook weer weg komen.
Fingers crossed!
Deel 2
Al drie dagen varen we onafgebroken door het ijs. We zijn, echt, echt op de terugweg. En het doet wat met me. Ik wil hier langer zijn, meer zien, buiten blijven totdat tenen, vingers en neus echt ontdooid moeten worden, staren over de witte leegte met ijs, licht, kleur, zon, het grijs van de wolken...
We hebben de derde historsche hut gezien, zaterdag de 26e. 'sMorgens weer ‘on a weatherhold’ wegens harde wind, en we zouden tot ongeveer half éen ‘s middags wachten om te zien of het beter werd. Zo niet, zouden we vertrekken. Het werd niet beter.
De pinguin die ons schip bewaakte bleef liggen (pinguins gaan liggen bij harde wind), de wind bleef loeien. Natuurlijk waren de grapjes al gemaakt: ‘je zal zien dat het weer verandert zodra wij vertrekken.’ En verrek zeg...we waren nog geen 100 meter achteruit en de pinguin stond op, en de wind zakte af. Zonder aarzelen 'parkeerde'de kapitein het schip weer en werden de helicopters opgestart!
Deze 3e hut (voor de liefhebbers: Scott's Discovery Hut, National Antartic Expedition 1901-1904) had een heel ander karakter dan de andere twee, grimmiger, kouder, erg indrukwekkend ook om te zien. Bovendien ligt de hut pal naast de basis McMurdo- die we niet konden bezoeken. Toch leuk om 'm van buiten wel gezien te hebben, net als hun ice-runway.
Het was stralend zonnig én 20 min.(relatief ver) vliegen van de KK. Geweldig was mijn helicopterplek naast de piloot - met schitterend uitzicht waar ik erg van genoten heb.
Op zondag de 27e bereikten we de Ross Ice Shelf. Deze was een aantal jaar geleden in het nieuws omdat er een enorm grote ijsberg van af was gebroken!
We moesten wederom wegens wind op het schip blijven en konden geen flightseeing of landing bovenop de iceshelf maken. Jammer, want van verder af is het moeilijk je te realiseren hoe enorm zo'n iceshelf is. De maat van Frankrijk zo'n beetje, en steekt 30-35 meter boven het water uit. Met een glas gluhwein in de hand voelden we het schip een scherpe bocht maken. De Iceshelf lag ineens achter ons. De terugtocht was begonnen....
Deel 3
Deze 3 dagen in het ijs waren heerlijk kalm - qua zee. Over twee uurtjes zijn we weer op open zee en zal het schip behoorlijk gaan rollen (een ijsbreker doet het echt beter in het ijs, het voelt nu continu alsof je over een hobbelweg rijdt en dat is heel goed te doen, much better dan slingeren dan op open zee!)
We hebben dus alle losse spullen in onze hut al opgeborgen om te voorkomen dat het alle kanten op vliegt, en de laatste lange douche genomen, de volgenden zullen lastiger zijn omdat je je continu moet vasthouden :-)
De vaardagen brengen we door met lezingen, lunchen, foto's uitwisselen en kletsen met medepassagiers,en lang en veel op het dek in de kou staan, genietend van de leegte,
proberen zeehonden te spotten. Soms 'savonds nog een drankje in de bar.
Druk zijn we met van alles, en regelmatig hoor ik Veronica zuchten: “ it’s a job, this trip, it really is a job!”
In open zee is het straks nog twee dagen varen naar onze volgende - en laatste - bestemming: het sub-antarctische Macquarie Island (waar vier pinguinsoorten zijn, we hopen er te kunnen landen en er twee dagen te zijn)
Dan nog twee zeedagen en dan zijn we echt aan het einde, in de haven van Hobart.
Ongelooflijk hoe snel de afgelopen 3 weken gegaan zijn, en hoe ver we eigenlijk hebben moeten reizen om de dingen te zien die we hebben gezien. En wat een mazzel dát we zoveel dingen hebben kunnen zien.
Ik ga weer naar buiten, genieten van het laatste ijs...
Sorry allemaal, maar....IK WIL NIET NAAR HUIS!!!! (en ja, we hebben straks nog Tasmanie nog en dat is super - maar....'t is geen Antarctica. Ik zal straks echt weer even moeite hebben met het gewone leven..)
Sent to you over a satellite phone using GMN's XGate software.
Please be kind and keep your replies short
zaterdag 19 november 2011
De reis - 2
Het eerste verhaal van Mickey is een feit. Via een satelliet telefoon is het verhaaltje in mijn email-inbox beland, copy/paste en nu te lezen op Mickey's blog! De techniek staat voor niets. Helaas geen foto's nu. Deze bestanden zijn te groot om te versturen. Die zullen vast later op Mickey's blog te zien zijn als ze weer terug is in HK. De lay-out doet een beetje vreemd. In het verhaaltje wat Mickey schreef zijn nergens harde 'enters' te vinden maar zodra ik het publiceer zijn de harde 'enters' in elke zin te zien. Ik krijg ze helaas niet weg, dus excuses voor de lay-out. Het maakt het verhaal niet minder interessant!
Veel leesplezier! Groetjes Ans
Het komt er niet echt van, het verhaaltjes schrijven voor het blog. Ook m'n
eigen reisdagboek loopt al een paar dagen achter. Het is buiten te mooi om
binnen te zitten schrijven. En als het minder mooi is hebben we een
programma vol met interessante lezingen en lekkere maaltijden.
Het is precies zoals het moet zijn: er klopt niks van. Waar de zee rustig
had moeten zijn shaketen wij onze bedden uit. In de 'roaring fourties' and
'furious fifties' (de breedtegraden op de aardbol waar je doorheen vaart als
je zuidwaarts gaat), die natuurlijk niet voor niets zo heten en berucht zijn
om zwaar weer en hoge golven: niks aan de hand. Nog nooit zo'n soepele
oversteek gehad, zeggen zowel kapitein als expeditieleider.
We hebben al 'vast'gezeten op de rubberen zodiaks: de golfslag was zo hoog
geworden tijdens ons tochtje dat terug aan boord van het schip klimmen te
gevaarlijk was. Uurtje gedobberd, ijsbreker verplaatst, toen lukte het wel.
We zagen albatrossen op hun nest, twee soorten zeldzame pinguins, bossen als
uit een sprookjesboek.
Uren eerder dan verwacht zaten we in het ijs. Geen grens te zien, zoals op
de mooie foto's van vorige keer, en daar wachtten we op, de grens van het
zeeijs. Niet gevonden. Het eerste ijs was op de radar niet eens zichtbaar -
maar all around, prachtig!
Al vier dagen varen we nu, zonder landingen, continu pal zuid. Al in het
begin hebben we een paar uur vast gezeten in kruiend ijs. Nu zitten we op
een normaal niet door te komen plek - en varen we lekker door het niet al te
dikke ijs en de open plekken er tussen. Het bonkt en knalt tegen het schip
daar waar het ijs dikker is. De zon gaat niet meer onder, om ons heen een
oneindige leegte van ijs, licht, een paar pinguins, een zeehond of walvis.
Het is zo onbeschrijfelijk mooi!
Vandaag heben we voor t eerst in de helicopters gevlogen. Rondje om het
schip heen, om het vanuit de lucht te zien ijsbreken. GAAF!
Voor morgen hopen we dat we op een plek aan komen waar een kolonie
keizerpinguis leeft. Je weet wel, die van March of the Penguin, die met die
schattige, pluizige kuikens.
Juist.
Geen woorden voor!
Sent to you over a satellite phone using GMN's XGate software.
Please be kind and keep your replies short
Veel leesplezier! Groetjes Ans
Het komt er niet echt van, het verhaaltjes schrijven voor het blog. Ook m'n
eigen reisdagboek loopt al een paar dagen achter. Het is buiten te mooi om
binnen te zitten schrijven. En als het minder mooi is hebben we een
programma vol met interessante lezingen en lekkere maaltijden.
Het is precies zoals het moet zijn: er klopt niks van. Waar de zee rustig
had moeten zijn shaketen wij onze bedden uit. In de 'roaring fourties' and
'furious fifties' (de breedtegraden op de aardbol waar je doorheen vaart als
je zuidwaarts gaat), die natuurlijk niet voor niets zo heten en berucht zijn
om zwaar weer en hoge golven: niks aan de hand. Nog nooit zo'n soepele
oversteek gehad, zeggen zowel kapitein als expeditieleider.
We hebben al 'vast'gezeten op de rubberen zodiaks: de golfslag was zo hoog
geworden tijdens ons tochtje dat terug aan boord van het schip klimmen te
gevaarlijk was. Uurtje gedobberd, ijsbreker verplaatst, toen lukte het wel.
We zagen albatrossen op hun nest, twee soorten zeldzame pinguins, bossen als
uit een sprookjesboek.
Uren eerder dan verwacht zaten we in het ijs. Geen grens te zien, zoals op
de mooie foto's van vorige keer, en daar wachtten we op, de grens van het
zeeijs. Niet gevonden. Het eerste ijs was op de radar niet eens zichtbaar -
maar all around, prachtig!
Al vier dagen varen we nu, zonder landingen, continu pal zuid. Al in het
begin hebben we een paar uur vast gezeten in kruiend ijs. Nu zitten we op
een normaal niet door te komen plek - en varen we lekker door het niet al te
dikke ijs en de open plekken er tussen. Het bonkt en knalt tegen het schip
daar waar het ijs dikker is. De zon gaat niet meer onder, om ons heen een
oneindige leegte van ijs, licht, een paar pinguins, een zeehond of walvis.
Het is zo onbeschrijfelijk mooi!
Vandaag heben we voor t eerst in de helicopters gevlogen. Rondje om het
schip heen, om het vanuit de lucht te zien ijsbreken. GAAF!
Voor morgen hopen we dat we op een plek aan komen waar een kolonie
keizerpinguis leeft. Je weet wel, die van March of the Penguin, die met die
schattige, pluizige kuikens.
Juist.
Geen woorden voor!
Sent to you over a satellite phone using GMN's XGate software.
Please be kind and keep your replies short
woensdag 9 november 2011
op reis: de eerste dagen.
DE REIS
Maandag 7 november, mijn vertrekdag. Ik vloog 's avonds, dus had de hele dag om in te pakken. En nog gezellig te lunchen met Ans, en Chiel, en Jaap.
Het was goed dat ik zoveel tijd had want ik moest alle spullen, die ik in de loop van de afgelopen maanden bij elkaar in een grote tas had gegooid 'want da's handig om mee te nemen', en alle kleding-voor-de-kou, uitzoeken en reduceren tot een mee-te-nemen hoeveelheid.
Gelukkig had ik de heeeeeeeeeeele grote tas van mn vorige ijsreis nog - dus tegen zessen was ik ingepakt en er klaar voor.
Douchen, aankleden, naar Kowloon Station (want daar doen ze minder moeilijk over eventuele overbagage) en met de trein naar de airport.
Jaap bracht me weg en wij zijn niet zo van de drama, dus nog een heel grote knuffel en kus en daar ging ze, Mick weer op pad!
Even, heel even had ik traantjes. De spanning van 'nu ben ik echt op pad'kwam even los. En zes weken is gewoon ook wel erg lang, als je t samen zo goed hebt!
Maar die waren snel over met een noedelsoepje in de lounge.
Eenmaal aan boord en geinstalleerd in mn stoeltje, laaste smsjes, dacht ik....bleef het stil. Er startten verdacht weinig motoren op voor een toestel dat al van de gate af was. Inderdaad, vertelde de captain, een van de motoren wilde niet opstarten. Dus, terug naar de gate (we mochten wel blijven zitten) en repareren. Uiteindelijk zijn we met 1 1/2 u vertraging vertrokken. En wist ik dat ik mijn doorverbinding in Auckland alvast had gemist...Maargoed, ik had niet voor niets een extra reisdag ingebouwd en een overstap-plek gekozen waar nog minstens 4 vluchten de goede kant op gingen, dus ik maakte me geen zorgen.
De landing in Auckland was vriendelijk. Zonnetje, witte wolkjes, buiten een licht glooiend, groen landschap. Het leek wel Teletubbieland en het had me oprecht niets verbaasd als TinkieWinkie en LaLa ineens op waren gedoken...
In Auckland moest ik zelf mn bagage ophalen, door immigration (hoezo kwam ik maar voor twee dagen naar Nieuw Zeeland? de mevrouw bij de paspoortcontrole wilde t niet helemaal begrijpen - moest veel uitleggen en papieren laten zien, en voelde ondertussn de eerstvolgende vlucht die ik zou kunnen nemen, ook steeds dichterbij komen. Rustig blijven Mick!), en op zoek naar de transferbalie van Air New Zealand. De meneer heeft me inderdaad snel nog op de eerstvolgende vlucht gezet, met vertrek over 30 minuten, ik hoefde "alleen nog even met mn bagage naar de domestic terminal te lopen, volgt u de groene lijn maar"...grijns, dat werd een flinke jog van 10 minuten, dat was nog ver! De dames van de bagage op de domestic terminal keken vertwijfeld naar mijn 30 kilo tas, en mijn handbagage trolley. Dat was toch allemaal wel heel erg veel. Zucht. Ticket weer erbij, gelukkig hielp de tijdsdruk en hebben ze zonder verder morren alles op de band gezet, kon nog net mn fototoestel en boek uit de handbagage redden!
Maar...ik zat, en lande vijf kwartier later netjes in Christchurch.
Taxitje, smsje naar Veronica, die een vlucht eerder had lunnen nemen en al in het hotel zat.
Hehe, we waren er!!
CHRISTCHURCH
'sAvonds hebben we een taxi genomen en gevraagd waar er een paar restaurantjes waren waar we uit konden kiezen. Toen bleek hoe enorm deze stad getroffen is geweest door de aardbevingen, vorig jaar september, en dit jaar februari. De binnenstad is gewoon helemaal afgesloten door een groot hek, alles is dicht, je mag en kan er helemaal niet in. Indrukwekkend om te zien. Er zijn een paar plekken, net daar buiten, waar een paar bars en restaurants zijn, maar gezellig rondlopen om een restaurantje te zoeken is er gewoon niet bij. Wij hadden de keuze tussen een bar, een chinees en een thai. En hebben dus heerlijk Thais gegeten...
Dag twee. Regen, regen, regen. Grijs, saai, koud....op pad dus en naar het Antarctic Resrearch Center, waar een hele 'attractie' is gemaakt over Antarctica, met een 4D happy feet-film, een nep-storm, maar ook veel echte informatie en we hebben er de hele morgen doorgebracht.
Vol goede moed stapten we daarna in een stadsbus naar the city. Tsja...lost natuurlijk...haha. Bij een grote supermarkt zijn we maar uitgestapt, hebben nog wat boodschapjes gedaan en konden daar een taxi bellen, die ons wel bracht waar we zijn wilden: een klein winkelgedeelte, net open, heel creatief gemaakt van containers (earthquake-proof). Eindelijk wat kleur, creativiteit en optimisme in de regen. We hebben lekker een uurtje geneusd tussen de felgekleurde containers, en de lieve taxichauffeur die ook een beetje nederlands sprak heeft ons na een uur weer opgepikt.
Want...'savonds was het tijd voor het eerste gezamelijke diner met alle passagiers. Ik was even vergeten dat er dus 100 mensen te leren kennen zijn...We kwamen terecht aan een tafel met de onvermijdelijke clown (altijd wel eentje, in zo'n reisgezelschap), de high maintenance dame-die-alleen-reist-en-er-beeldig-uit-probeert-te zien (geen thee, geen koffie na het eten, nee, warm water met citroen, en heel veel met je haren flappen); de heeeel oude bevende meneer, een frans echtpaar en gelukkig ook twee normale mannen met wie er wel een gesprek te voeren viel ;-). De dames V. en M. waren meteen lekker op dreef met hun oordelen...hihi.
Natuurlijk hebben we er pas 10 ofzo gesproken dus dat komt vast wel goed later, maar voor nu zien we vooral dat wij de gemiddelde leeftijd weer aardig verlagen!
Nu is het donderdagmorgen en eindelijk gaan we dan vanmiddag aan boord! Vanmorgen nog vrije tijd, en het zonnetje schijnt, dus wij gaan naar een wildlife park om de 'kiwi' (een loopvogel) in 't echie te zien. nadat we natuurlijk voor t laatst in een stabiele douche onze haren hebben gewassen, hihi.
En daarna...eindelijk....aan boord van 'ónze' kaptitan Khlebnikov!!
Maandag 7 november, mijn vertrekdag. Ik vloog 's avonds, dus had de hele dag om in te pakken. En nog gezellig te lunchen met Ans, en Chiel, en Jaap.
Het was goed dat ik zoveel tijd had want ik moest alle spullen, die ik in de loop van de afgelopen maanden bij elkaar in een grote tas had gegooid 'want da's handig om mee te nemen', en alle kleding-voor-de-kou, uitzoeken en reduceren tot een mee-te-nemen hoeveelheid.
Gelukkig had ik de heeeeeeeeeeele grote tas van mn vorige ijsreis nog - dus tegen zessen was ik ingepakt en er klaar voor.
Douchen, aankleden, naar Kowloon Station (want daar doen ze minder moeilijk over eventuele overbagage) en met de trein naar de airport.
Jaap bracht me weg en wij zijn niet zo van de drama, dus nog een heel grote knuffel en kus en daar ging ze, Mick weer op pad!
Even, heel even had ik traantjes. De spanning van 'nu ben ik echt op pad'kwam even los. En zes weken is gewoon ook wel erg lang, als je t samen zo goed hebt!
Maar die waren snel over met een noedelsoepje in de lounge.
Eenmaal aan boord en geinstalleerd in mn stoeltje, laaste smsjes, dacht ik....bleef het stil. Er startten verdacht weinig motoren op voor een toestel dat al van de gate af was. Inderdaad, vertelde de captain, een van de motoren wilde niet opstarten. Dus, terug naar de gate (we mochten wel blijven zitten) en repareren. Uiteindelijk zijn we met 1 1/2 u vertraging vertrokken. En wist ik dat ik mijn doorverbinding in Auckland alvast had gemist...Maargoed, ik had niet voor niets een extra reisdag ingebouwd en een overstap-plek gekozen waar nog minstens 4 vluchten de goede kant op gingen, dus ik maakte me geen zorgen.
De landing in Auckland was vriendelijk. Zonnetje, witte wolkjes, buiten een licht glooiend, groen landschap. Het leek wel Teletubbieland en het had me oprecht niets verbaasd als TinkieWinkie en LaLa ineens op waren gedoken...
Maar...ik zat, en lande vijf kwartier later netjes in Christchurch.
Taxitje, smsje naar Veronica, die een vlucht eerder had lunnen nemen en al in het hotel zat.
Hehe, we waren er!!
CHRISTCHURCH
'sAvonds hebben we een taxi genomen en gevraagd waar er een paar restaurantjes waren waar we uit konden kiezen. Toen bleek hoe enorm deze stad getroffen is geweest door de aardbevingen, vorig jaar september, en dit jaar februari. De binnenstad is gewoon helemaal afgesloten door een groot hek, alles is dicht, je mag en kan er helemaal niet in. Indrukwekkend om te zien. Er zijn een paar plekken, net daar buiten, waar een paar bars en restaurants zijn, maar gezellig rondlopen om een restaurantje te zoeken is er gewoon niet bij. Wij hadden de keuze tussen een bar, een chinees en een thai. En hebben dus heerlijk Thais gegeten...
Dag twee. Regen, regen, regen. Grijs, saai, koud....op pad dus en naar het Antarctic Resrearch Center, waar een hele 'attractie' is gemaakt over Antarctica, met een 4D happy feet-film, een nep-storm, maar ook veel echte informatie en we hebben er de hele morgen doorgebracht.
Vol goede moed stapten we daarna in een stadsbus naar the city. Tsja...lost natuurlijk...haha. Bij een grote supermarkt zijn we maar uitgestapt, hebben nog wat boodschapjes gedaan en konden daar een taxi bellen, die ons wel bracht waar we zijn wilden: een klein winkelgedeelte, net open, heel creatief gemaakt van containers (earthquake-proof). Eindelijk wat kleur, creativiteit en optimisme in de regen. We hebben lekker een uurtje geneusd tussen de felgekleurde containers, en de lieve taxichauffeur die ook een beetje nederlands sprak heeft ons na een uur weer opgepikt.
Want...'savonds was het tijd voor het eerste gezamelijke diner met alle passagiers. Ik was even vergeten dat er dus 100 mensen te leren kennen zijn...We kwamen terecht aan een tafel met de onvermijdelijke clown (altijd wel eentje, in zo'n reisgezelschap), de high maintenance dame-die-alleen-reist-en-er-beeldig-uit-probeert-te zien (geen thee, geen koffie na het eten, nee, warm water met citroen, en heel veel met je haren flappen); de heeeel oude bevende meneer, een frans echtpaar en gelukkig ook twee normale mannen met wie er wel een gesprek te voeren viel ;-). De dames V. en M. waren meteen lekker op dreef met hun oordelen...hihi.
Natuurlijk hebben we er pas 10 ofzo gesproken dus dat komt vast wel goed later, maar voor nu zien we vooral dat wij de gemiddelde leeftijd weer aardig verlagen!
Nu is het donderdagmorgen en eindelijk gaan we dan vanmiddag aan boord! Vanmorgen nog vrije tijd, en het zonnetje schijnt, dus wij gaan naar een wildlife park om de 'kiwi' (een loopvogel) in 't echie te zien. nadat we natuurlijk voor t laatst in een stabiele douche onze haren hebben gewassen, hihi.
En daarna...eindelijk....aan boord van 'ónze' kaptitan Khlebnikov!!
vrijdag 4 november 2011
After 2 years of anticipation...
Ik zie me nog zitten, twee jaar geleden aan de tafel/buro in ons 2e appartementje in HongKong. Volop aan het heen-en-weer mailen met mij italiaanse reisvriendinnetje Veronica. Ik ken haar van mijn grote Antarctica-reis van 4 jaar geleden.
We hadden net een mailing gekregen. Over een andere prachtige Antarctica-reis die 'ons' bootje, de russische ijsbreker Kapitan Khlebnikov, zou gaan maken. Over twee jaar. In november 2011.
Jaap zag het aan en zei: waarom doen jullie dat dan niet? " ehm, nou, ja", mutterde ik nog wat. Maar de beslissing was eigenlijk al genomen. Mick zou weer naar de pinguins gaan!
We hebben nog even gekeken of Jaap mee zou kunnen. Maar hij kan niet zomaar zes weken weg van het werk, en zelfs als dat zou kunnen heeft hij niet perse de behoefte om dan een ruime maand naar het ijs te gaan.
Dus de ladies bedachten een slim plan qua hutten, hadden een weekje volop contact met de reisorganisatie, hadden voorlopig voor elkaar wat ze wilden en dachten er verder niet meer zoveel over na. Twee jaar, dat was nog zover weg.
En ineens was het zover, ineens zouden we bijna gaan! Het drie-maanden-voor-vertrek punt kwam voorbij, het punt waarop we nog zonder al te hoge kosten hadden kunnen annuleren. Annuleren? No way!!
En zo kwam het dat het 'ineens' bijna 7 november is. Dan vlieg ik naar Christchurch in Nieuw Zeeland, waar we op 10 november aan boord gaan en vertrekken voor een maand naar het Ross-Sea gebied op Antarctica.
Op 7 december leggen we weer aan, in Hobart, op Tasmanie, Australie. En Veronica en ik hebben dan nog 9 dagen samen op Tasmanie, om met een huurauto rond te rijden en Tasmanie te zien. En te logeren en eten bij Mike en zijn vrouw Chris. Mike kennen we ook van de reis van 4 jaar geleden, hij is een antarctisch wetenschapper die toen op het schip werkte.
Het is bijzonder om te zien dat zoveel mensen van toen nogsteeds contact met elkaar hebben, en erg leuk. We zullen bijvoorbeeld ook in Lyttleton, de haven van Christchurch worden uitgezwaaid door twee dames van de vorige reis. Zij zullen ons ook in Hobart opwachten, omdat zij die dag aan boord gaan voor de echt allerlaatste reis van dit schip.
Deze ijsbreker moet terug naar Rusland om actieve icebreaker-duties weer uit te gaan voeren. Daarbij vaart het op een brandstofsoort die in 2012 niet meer toegestaan is op Antarctica.
Omdat er geen enkel ander schip is die deze routes kan varen (er zijn wel prachtige andere reizen naar Antarctica te maken op ijs-versterkte schepen, voornamelijk vanaf Ushuaia in Argentinie naar het Antarctische Schiereiland), en het daarbij 100 jaar geleden is dat de 'race om de zuidpool' plaatsvond ("One hundred years ago this December, the world waited breathlessly to hear who would reach the South Pole first – the dashing Captain Robert Scott, or the determined Norwegian, Roald Amundsen" ) ( het was Amundsen, by the way), is het weer een fantastische, unieke reis die ik ga maken.
Onderweg heen en terug komen we op bijzondere, subantarctische eilanden met pinguins en vogels. We zullen researchstations bezoeken. Maar het meest verheug ik me op het ijs, de wijdsheid, de stilte, het licht, de koude lucht. De bezoeken aan de pinguin-rookeries - zo ongelooflijk bijzonder. En aan het bezoeken van de historical huts van de eerste ontdekkingsreizigers op het ijs. Die hutten zijn ook al 100 jaar oud en geven een prachtig beeld van hoe zij zich daar staande hebben gehouden.
We hopen natuurlijk dat we alle onderdelen die gepland zijn ook uit kunnen voeren. De helicoptervluchten, de tochten op het water, tussen de ijsbergen, per zodiak. De bezoeken aan de hutten en de pinguin kolonies. Je bent volledig overgeleverd aan de elementen, het weer, het ijs - en het kan ook zo maar gebeuren, net als op de vorige reis, dat je een week of langer het schip niet af kan wegens weersomstandigehden. Maar stiekem vind ik dat eigenlijk juist zo leuk. Je bent op Antarctica of niet!
Kortom - na veel plannen en m'n ijs-outfitjes opzoeken/meenemen uit NL/wassen/klaarleggen/dingen regelen/na-de-reis-plannen/verzekeringen en ander gedoe doen/nieuw fototoestel kopen enzovoorts, ben ik nu echt aan de laatste dingen op m'n 'to-do' list toe.
Vanaf maandag verdwijn ik even uit beeld. Er is geen of nauwelijks communicatie met het schip mogelijk. Er is geen live internet, geen bereik op de telefoon. Een enkel emailtje kan ik wel ontvangen of versturen, via een speciaal emailadres. Ik zal proberen jullie af en toe via het blog op de hoogte te houden. Ik email naar buuf Ans, zij plaatst het voor mij op het blog. Zonder foto's voorlopig - die kan ik niet verzenden vanaf het schip.
Je bent echt even helemaal weg. Stil. Kou. Prachtig licht. Mooie dieren, leuke mensen, en jezelf.
Jaap is in deze periode 'gewoon' aan het werk. Voor hem gepland staan een reis naar Nederland, en eentje naar Vancouver. Tussendoor is hij in HongKong. Maar zo weinig dat ik denk dat de op voorraad gekookte maaltijden in de vriezer misschien niet eens op zullen zijn.
Half december ontmoeten we elkaar dan weer. Op de airport in HongKong, waar onze vluchten uit verschillende werelddelen met 3 uur ertussen in zullen landen.
En dan is het ook heerlijk om weer samen naar huis te gaan.
We hadden net een mailing gekregen. Over een andere prachtige Antarctica-reis die 'ons' bootje, de russische ijsbreker Kapitan Khlebnikov, zou gaan maken. Over twee jaar. In november 2011.
Jaap zag het aan en zei: waarom doen jullie dat dan niet? " ehm, nou, ja", mutterde ik nog wat. Maar de beslissing was eigenlijk al genomen. Mick zou weer naar de pinguins gaan!
We hebben nog even gekeken of Jaap mee zou kunnen. Maar hij kan niet zomaar zes weken weg van het werk, en zelfs als dat zou kunnen heeft hij niet perse de behoefte om dan een ruime maand naar het ijs te gaan.
Dus de ladies bedachten een slim plan qua hutten, hadden een weekje volop contact met de reisorganisatie, hadden voorlopig voor elkaar wat ze wilden en dachten er verder niet meer zoveel over na. Twee jaar, dat was nog zover weg.
En ineens was het zover, ineens zouden we bijna gaan! Het drie-maanden-voor-vertrek punt kwam voorbij, het punt waarop we nog zonder al te hoge kosten hadden kunnen annuleren. Annuleren? No way!!
En zo kwam het dat het 'ineens' bijna 7 november is. Dan vlieg ik naar Christchurch in Nieuw Zeeland, waar we op 10 november aan boord gaan en vertrekken voor een maand naar het Ross-Sea gebied op Antarctica.
Op 7 december leggen we weer aan, in Hobart, op Tasmanie, Australie. En Veronica en ik hebben dan nog 9 dagen samen op Tasmanie, om met een huurauto rond te rijden en Tasmanie te zien. En te logeren en eten bij Mike en zijn vrouw Chris. Mike kennen we ook van de reis van 4 jaar geleden, hij is een antarctisch wetenschapper die toen op het schip werkte.
Het is bijzonder om te zien dat zoveel mensen van toen nogsteeds contact met elkaar hebben, en erg leuk. We zullen bijvoorbeeld ook in Lyttleton, de haven van Christchurch worden uitgezwaaid door twee dames van de vorige reis. Zij zullen ons ook in Hobart opwachten, omdat zij die dag aan boord gaan voor de echt allerlaatste reis van dit schip.
Deze ijsbreker moet terug naar Rusland om actieve icebreaker-duties weer uit te gaan voeren. Daarbij vaart het op een brandstofsoort die in 2012 niet meer toegestaan is op Antarctica.
Omdat er geen enkel ander schip is die deze routes kan varen (er zijn wel prachtige andere reizen naar Antarctica te maken op ijs-versterkte schepen, voornamelijk vanaf Ushuaia in Argentinie naar het Antarctische Schiereiland), en het daarbij 100 jaar geleden is dat de 'race om de zuidpool' plaatsvond ("One hundred years ago this December, the world waited breathlessly to hear who would reach the South Pole first – the dashing Captain Robert Scott, or the determined Norwegian, Roald Amundsen" ) ( het was Amundsen, by the way), is het weer een fantastische, unieke reis die ik ga maken.
Onderweg heen en terug komen we op bijzondere, subantarctische eilanden met pinguins en vogels. We zullen researchstations bezoeken. Maar het meest verheug ik me op het ijs, de wijdsheid, de stilte, het licht, de koude lucht. De bezoeken aan de pinguin-rookeries - zo ongelooflijk bijzonder. En aan het bezoeken van de historical huts van de eerste ontdekkingsreizigers op het ijs. Die hutten zijn ook al 100 jaar oud en geven een prachtig beeld van hoe zij zich daar staande hebben gehouden.
We hopen natuurlijk dat we alle onderdelen die gepland zijn ook uit kunnen voeren. De helicoptervluchten, de tochten op het water, tussen de ijsbergen, per zodiak. De bezoeken aan de hutten en de pinguin kolonies. Je bent volledig overgeleverd aan de elementen, het weer, het ijs - en het kan ook zo maar gebeuren, net als op de vorige reis, dat je een week of langer het schip niet af kan wegens weersomstandigehden. Maar stiekem vind ik dat eigenlijk juist zo leuk. Je bent op Antarctica of niet!
Kortom - na veel plannen en m'n ijs-outfitjes opzoeken/meenemen uit NL/wassen/klaarleggen/dingen regelen/na-de-reis-plannen/verzekeringen en ander gedoe doen/nieuw fototoestel kopen enzovoorts, ben ik nu echt aan de laatste dingen op m'n 'to-do' list toe.
Vanaf maandag verdwijn ik even uit beeld. Er is geen of nauwelijks communicatie met het schip mogelijk. Er is geen live internet, geen bereik op de telefoon. Een enkel emailtje kan ik wel ontvangen of versturen, via een speciaal emailadres. Ik zal proberen jullie af en toe via het blog op de hoogte te houden. Ik email naar buuf Ans, zij plaatst het voor mij op het blog. Zonder foto's voorlopig - die kan ik niet verzenden vanaf het schip.
Je bent echt even helemaal weg. Stil. Kou. Prachtig licht. Mooie dieren, leuke mensen, en jezelf.
Jaap is in deze periode 'gewoon' aan het werk. Voor hem gepland staan een reis naar Nederland, en eentje naar Vancouver. Tussendoor is hij in HongKong. Maar zo weinig dat ik denk dat de op voorraad gekookte maaltijden in de vriezer misschien niet eens op zullen zijn.
Half december ontmoeten we elkaar dan weer. Op de airport in HongKong, waar onze vluchten uit verschillende werelddelen met 3 uur ertussen in zullen landen.
En dan is het ook heerlijk om weer samen naar huis te gaan.
donderdag 3 november 2011
zussen in the city
De dames hebben een SUPER weekend gehad samen in HongKong! Het begon al goed op vrijdagmorgen, na het ophalen, kopje koffie thuis met Jaap en beetje opfrissen wandelden we over de boulevard naar een plek om te dimsummen, waar we zoveel bestelden dat we Ans hebben gebeld om te helpen opeten...
Daarna zijn we met de Starferry overgestoken en hebben we in Central in 'the Lanes' de eerste aankopen gedaan.
Een kopje koffie, met taartjes, in the Cake Shop van the Mandarin Oriental hoorde er ook bij natuurlijk..!
'sAvonds hebben we het traditionele vrijdagavondsdiner bij BLT gedaan, gezellig met Ans en Chiel.
Naomi mocht het bed met mij delen maar koos voor de bank, zo kon ze lekker van het uitzicht genieten! Volgens mij heeft ze de halve nacht naar de lichtjes liggen kijken...
Zaterdag hebben we smorgens lekker thuis ontbeten met verse croissantjes en veel koffie en bijbeppen op de bank. Daarna zijn we naar de Wong Tai Sin tempel gegaan, waar het altijd druk is met mensen die komen bidden, offeren en antwoorden op vragen krijgen. Een metrohalte verder ligt de Nan Lian Garden, een chinese tuin waar je heerlijk rustig doorheen kan wandelen.
Daarmee was het wel genoeg cultuur en besloten we op de terugweg uit te stappen in MongKok voor een broodnodig stukje Ladies Market. Naomi had tenslotte een boodschappenlijstje meegenomen...
De avond hebben we doorgebracht bij 'de thai op het terras', en via de Starbucks op de boulevard liepen we terug naar huis. Daar liepen we Jos nog tegen het lijf. Gezellig, zo heeft Naomi een deel van de 'hongkongfamilie' ook leren kennen!
Zondagmorgen heeft Naomi een ochtendwandeling gemaakt en kwam weer met verse croissantjes terug, lekker! We zouden later die dag inchecken in het Peninsula maar wilden nog wel even iets 'echt Hongkongs' doen, dus weer op de Starferry naar Central, waar we een stukje ouderwetse 'wetmarket' gedaan hebben (onder de escalator), een heleboel dingen op straat niet hebben gegeten, maar wel een lekker broodje in the Landmark. En een paar winkeltjes, natuurlijk. Braaf niks gekocht (the Landmark is een hele chique mall...)
 |
| de solid blood congee hebben we maar over geslagen...! |
Vroeger hebben onze ouders daar samen gelogeerd en hebben ons daar over verteld. Naomi is er ook een keer samen met pappa geweest, en ik een keer alleen (en een keer met Jaap). Nu Naomi in HongKong was was het dus een mooie gelegenheid voor de zussen om er een keer samen te logeren!
We hadden gekozen voor een kamer in de 'toren' met Harbour View. Die lichtjes he......Via email had ik al wat contact met ze gehad, of we misschien later konden uitchecken (zodat we langer van de kamer konden genieten!) en dat ons verblijf ' sentimental value' had - en dat we allebei eerder geweest waren.
Nou...dat kwartje is gevallen bij het Peninsula....we kregen me toch een upgrade.....echt ZO GAAF!! Niet te geloven, we kregen een suite op een hoek, met 3 kamers en uitzicht over 3 kanten HongKong.
Toen de bellboy die ons de kamer liet zien weg was moesten we even enorm springen en giechelen. Wat een kamer zeg!
We hebben meteen Jaap gebeld en hem uitgenodigd voor een borrel bij ons in de kamer om half 8, zodat we met een champagnetje in de hand van de lightshow konden genieten. Daarna buiten een hapje sushi met zn drieen, en gauw weer terug 'spelen' in onze kamer! Zwemmen in het prachtige zwembad beneden, 3x in bad in onze kamer, met bubbels (in bad en in het glas) en the view, filmpje kijken, heerlijk slapen (ik dan, Naomi heeft lichtjes liggen kijken), ontbijten, weer zwemmen, over de zaken des levens praten, in t zonnetje liggen, lekker drankje erbij, terug naar de kamer, weer in bad...leek wel vakantie!
 |
| slaapkamer-met-verrekijker |
 |
| lekker... |
 |
| room with a view! |
 |
| bad'zaal' |
Tegen drieen moesten we toch echt de kamer uit en zijn we nog maar eens naar een markt gegaan (maar eerst noedels en 'flied lice' eten), er waren nog wat wensen op de boodschappenlijst! Fa Yuen Street en nog een keer de Ladies bood uitkomst, en met goed gevulde tasjes kwamen we weer thuis.
En toen moest zussie alweer inpakken en omkleden...We hebben haar op Kowloon Station ingechecked, hebben in 't W-hotel nog gegeten en daarna is ze in de trein naaar de airport gestapt.
Wat een superweekend was dat!
donderdag 27 oktober 2011
zaterdag 22 oktober 2011
Vancouver
Precies een week geleden kwamen we terug uit Vancouver.
Een met spoed ingelast bezoekje van nog net geen week, omdat Jaap toch aanwezig moest zijn bij de meetings die daar zouden plaats vinden. Eigenlijk zou hij pas in november voor t eerst gaan, en dan wij samen in januari. Maarja, als het dan toch ingepast wordt...ga ik graag mee natuurlijk!
We zijn er inmiddels aan gewend dat de dingen hier van dag tot dag kunnen veranderden en hadden er ook wel veel zin in: onze nieuwe stad een beetje gaan verkennen.
Dus vrolijk mikten wij onze toilettassen weer in de koffer en vlogen op vrijdagavond laat richting Canada. Dertien uur vliegen, en dan op vrijdagavond vroeger dan we uit HongKong vertrokken aankomen...recept voor total confusion. 15 Uur is het tijdsverschil, 15 uur vroeger, dus vergeleken bij HongKong is het er eigenlijk altijd gister!
We hadden 2 1/2 dag samen om een beetje bij te komen en wat van de stad te zien. Dat bijkomen was wel nodig, we hebben 's nachts vooral heel veel gekletst, tv gekeken, sudoko's gedaan en gelezen. En overdag waren we vooral moe..Maar toch hebben we lekker door de stad gewandeld, koffie gedronken in een van de vele koffiehuizen (Vancouver is een echte koffiestad), een citytourtje gemaakt om wat meer van de stad te zien, gewandeld door Gastown, een stuk van de stad dat er gezellig 'oud' uitziet.
We zijn met een piepklein ferrybootje 't water overgestoken naar Granville Island, een schiereiland aan de zuidkant van de stad waar zich vele leuke winkeltjes, artgalleries, straat-artiesten en een ge-wel-dige markt bevinden. Het was prachtig herfstweer die dag dus we hebben ook lekker op een muurtje bij een jachthaven een uur in het zonnetje gezeten, onze druiven van de markt gegeten en over de toekomst gefilosofeerd.
Het is een ruime, rustige stad, met een prettige sfeer, relaxed, een beetje artistiek. Meestal hoef je maar drie, vier blokken verder te lopen om weer water of de bergen te zien. Je voelt en ruikt de frisse lucht, je bent zelfs midden in de stad omringd, in de verte, door de natuur. Er zijn stranden aan de rand van de stad, er zijn jachthavens, bootjes, en watervliegtuigen. Je hoeft inderdaad niet ver te rijden om helemaal 'buiten' te zijn.
En zelfs het stuk 'downtown' is heel open en relaxed en, tsja, rustig! En niet zo heel groot, wat maakt dat je makkelijk overal heen kan lopen, of een stukje de bus nemen.
Onze eerste indruk is zeker positief!
Na de daagjes samen moest Jaap natuurlijk naar kantoor, kennis maken met de mensen met wie hij straks zal gaan werken.
Ik heb intussen de basis gelegd voor ons sociale leven daar, minstens zo belangrijk, door met vrienden te gaan lunchen die ik van een van mijn reizen ken. Het is toch zo leuk om dat soort dingen te kunnen doen, in een nog wildvreemde stad lekker met mensen te gaan lunchen die je kent en die mij ook alvast wat ins en outs van Vancouver konden vertellen. Zo weet ik nu precies in welke delen van de stad het meer regent en waar minder...!
De overige twee dagen die Jaap heeft gewerkt heb ik lekker door de stad geslenterd, koffie gedronken, uitgebreid gebeld met andere vrienden die in Alberta wonen, een halve dag in de boekhandel doorgebracht (zo lekker) en 'savonds waren er zakelijke etentjes.
Al met al was het heel leuk en heel goed om samen de stad alvast eens gezien te hebben. Het was een goed teken dat ik na 6 dagen eigenlijk helemaal nog niet weg wilde...
Een met spoed ingelast bezoekje van nog net geen week, omdat Jaap toch aanwezig moest zijn bij de meetings die daar zouden plaats vinden. Eigenlijk zou hij pas in november voor t eerst gaan, en dan wij samen in januari. Maarja, als het dan toch ingepast wordt...ga ik graag mee natuurlijk!
We zijn er inmiddels aan gewend dat de dingen hier van dag tot dag kunnen veranderden en hadden er ook wel veel zin in: onze nieuwe stad een beetje gaan verkennen.
Dus vrolijk mikten wij onze toilettassen weer in de koffer en vlogen op vrijdagavond laat richting Canada. Dertien uur vliegen, en dan op vrijdagavond vroeger dan we uit HongKong vertrokken aankomen...recept voor total confusion. 15 Uur is het tijdsverschil, 15 uur vroeger, dus vergeleken bij HongKong is het er eigenlijk altijd gister!
 |
| koffie! |
We hadden 2 1/2 dag samen om een beetje bij te komen en wat van de stad te zien. Dat bijkomen was wel nodig, we hebben 's nachts vooral heel veel gekletst, tv gekeken, sudoko's gedaan en gelezen. En overdag waren we vooral moe..Maar toch hebben we lekker door de stad gewandeld, koffie gedronken in een van de vele koffiehuizen (Vancouver is een echte koffiestad), een citytourtje gemaakt om wat meer van de stad te zien, gewandeld door Gastown, een stuk van de stad dat er gezellig 'oud' uitziet.
 |
| stoomklok in Gastown |
We zijn met een piepklein ferrybootje 't water overgestoken naar Granville Island, een schiereiland aan de zuidkant van de stad waar zich vele leuke winkeltjes, artgalleries, straat-artiesten en een ge-wel-dige markt bevinden. Het was prachtig herfstweer die dag dus we hebben ook lekker op een muurtje bij een jachthaven een uur in het zonnetje gezeten, onze druiven van de markt gegeten en over de toekomst gefilosofeerd.
Het is een ruime, rustige stad, met een prettige sfeer, relaxed, een beetje artistiek. Meestal hoef je maar drie, vier blokken verder te lopen om weer water of de bergen te zien. Je voelt en ruikt de frisse lucht, je bent zelfs midden in de stad omringd, in de verte, door de natuur. Er zijn stranden aan de rand van de stad, er zijn jachthavens, bootjes, en watervliegtuigen. Je hoeft inderdaad niet ver te rijden om helemaal 'buiten' te zijn.
 |
| strand 15 min lopen van midden-in-de-stad |
En zelfs het stuk 'downtown' is heel open en relaxed en, tsja, rustig! En niet zo heel groot, wat maakt dat je makkelijk overal heen kan lopen, of een stukje de bus nemen.
Onze eerste indruk is zeker positief!
Na de daagjes samen moest Jaap natuurlijk naar kantoor, kennis maken met de mensen met wie hij straks zal gaan werken.
Ik heb intussen de basis gelegd voor ons sociale leven daar, minstens zo belangrijk, door met vrienden te gaan lunchen die ik van een van mijn reizen ken. Het is toch zo leuk om dat soort dingen te kunnen doen, in een nog wildvreemde stad lekker met mensen te gaan lunchen die je kent en die mij ook alvast wat ins en outs van Vancouver konden vertellen. Zo weet ik nu precies in welke delen van de stad het meer regent en waar minder...!
 |
| stad vanaf 't water |
 |
| vismarkt - vers van de boot! |
 |
| fish and chips (in een stoommandje, yeah!) |
Al met al was het heel leuk en heel goed om samen de stad alvast eens gezien te hebben. Het was een goed teken dat ik na 6 dagen eigenlijk helemaal nog niet weg wilde...
vrijdag 21 oktober 2011
vrijdag
Wat een heerlijke dag gister.
De hele week is soort van in een roes aan me voorbij getrokken. De jetlagroes. Die van om 10 uur uitgeput naar bed gaan, en om half een 's nachts klaarwakker weer op. De hele week heb ik de zon op zien komen. De hele week heb ik woorden verkeerd gezegd, en op rare tijden gegeten. Een paar keer hebben Ans (die net terug is uit Nederland en net zo duf is als ik ) en ik heel gezellig op de bank gezeten, geen idee voor hoelang. Of ergens een bakkie gedaan, boodschapje, lekker bijpraten. We kunnen ons er alleen weinig van herinneren.
Zo'n week dus.
Gister was het geweldig weer. Zulke dagen zijn zeldzaam in HongKong. Warm zonnetje, verkoelend windje. Graadje of 27. NIET KLEF! Ramen-open-weer. Of in het geval van gister: 'de-hele-dag-op-een-terrasje-weer'.
We zouden gezellig gaan lunchen met Joke, die nu in HK is en volgende week gaat bevallen. Lekker op het terras bij Al Molo, aan de haven. Haiwen, haar man kwam mee voor een bakkie, Chiel kwam even lunchen, de dames deden t wat rustiger aan en waren lang nadat de heren weer verdwenen waren nog lekker aan de babbel, de koffie en de toetjes. En toen werd het plan geboren: we kunnen ook gewoon blijven zitten tot het tijd is voor t diner...! Die badkamer schoonmaken kan morgen ook nog wel.
Eigenlijk waren ze vol. Maar na wat voorzichtig aandringen en nadat ze in de gaten kregen dat we toch echt, heus, de hele middag op hun terras gingen doorbrengen konden we ons tafeltje lekker houden. Gniffel, grijns. Nog maar een bakkie dan, en een fles water, later een glaasje wijn.
Tegen vieren was het voor Joke & buik genoeg, en is zij terug gegaan naar hun appartement.
Ans en ik hebben onze mannen laten weten waar ze ons konden vinden.
De zon zakte, prachtig gouden licht.
De eerste lichtjes van de skyline gingen aan.
En tegen zevenen waren we weer compleet en hebben we lekker gegeten en met zn vieren bijgepraat.
Wat een HEERLIJK dagje!!
Oh, en die badkamer? Daar gaan we vandaag nog eens rustig over nadenken. 't Is namelijk weer prachtig weer...
De hele week is soort van in een roes aan me voorbij getrokken. De jetlagroes. Die van om 10 uur uitgeput naar bed gaan, en om half een 's nachts klaarwakker weer op. De hele week heb ik de zon op zien komen. De hele week heb ik woorden verkeerd gezegd, en op rare tijden gegeten. Een paar keer hebben Ans (die net terug is uit Nederland en net zo duf is als ik ) en ik heel gezellig op de bank gezeten, geen idee voor hoelang. Of ergens een bakkie gedaan, boodschapje, lekker bijpraten. We kunnen ons er alleen weinig van herinneren.
Zo'n week dus.
Gister was het geweldig weer. Zulke dagen zijn zeldzaam in HongKong. Warm zonnetje, verkoelend windje. Graadje of 27. NIET KLEF! Ramen-open-weer. Of in het geval van gister: 'de-hele-dag-op-een-terrasje-weer'.
We zouden gezellig gaan lunchen met Joke, die nu in HK is en volgende week gaat bevallen. Lekker op het terras bij Al Molo, aan de haven. Haiwen, haar man kwam mee voor een bakkie, Chiel kwam even lunchen, de dames deden t wat rustiger aan en waren lang nadat de heren weer verdwenen waren nog lekker aan de babbel, de koffie en de toetjes. En toen werd het plan geboren: we kunnen ook gewoon blijven zitten tot het tijd is voor t diner...! Die badkamer schoonmaken kan morgen ook nog wel.
Eigenlijk waren ze vol. Maar na wat voorzichtig aandringen en nadat ze in de gaten kregen dat we toch echt, heus, de hele middag op hun terras gingen doorbrengen konden we ons tafeltje lekker houden. Gniffel, grijns. Nog maar een bakkie dan, en een fles water, later een glaasje wijn.
Tegen vieren was het voor Joke & buik genoeg, en is zij terug gegaan naar hun appartement.
Ans en ik hebben onze mannen laten weten waar ze ons konden vinden.
De zon zakte, prachtig gouden licht.
De eerste lichtjes van de skyline gingen aan.
En tegen zevenen waren we weer compleet en hebben we lekker gegeten en met zn vieren bijgepraat.
Wat een HEERLIJK dagje!!
Oh, en die badkamer? Daar gaan we vandaag nog eens rustig over nadenken. 't Is namelijk weer prachtig weer...
zaterdag 8 oktober 2011
toekomstplannen/kopie nieuwsbrief
Een paar dagen geleden hebben wij onze familie en vrienden onderstaande nieuwbrief gestuurd. Vol met leuke en goede plannen voor de komende maanden. Mogelijk hebben we iemand gemist die wel het blog leest. Vandaar ook hier: ons Canada-nieuws!
Wij zijn nu in Vancouver en de eerste indruk is: wat is het hier rustig! (hihi, logisch, alles is rustig vergeleken bij HongKong...).
We zijn erg benieuwd wat de komende dagen ons hier gaat brengen!
*****************************************************************
Lieve familie en vrienden,
Ons mail-archief vertelt dat onze laatste nieuwsbrief dateert van juni 2010.....geen nieuws in de tussentijd? Niet echt.
Wij hebben onze draai hier goed gevonden en genieten nogsteeds van ons drukke leven, dat inmiddels niet meer 'nieuw' voelt.
We zijn gewend aan de taal en de cultuur, de hitte en de hoge vochtigheidsgraad, de af en toe langskomende orkanen, en ook dit leventje wordt dus een routine. Het komt nogsteeds af en toe voor dat Jaap onverwacht op reis moet en we drie dagen later in een vliegtuig zitten, we vinden ons kleine appartementje helemaal niet meer zo klein, we weten de weg naar bioscoop en theater.
We hebben hier inmiddels een kleine maar gezellige vrienden-en-kennissenkring met wie we regelmatig een hapje eten of er op uit trekken in de weekenden, met wie er dan ook op dat moment in HongKong is, want ook bij hun is het vele reizen dagelijkse kost.
Maar nu zijn er veranderingen op komst. We weten nog niet precies hoe het er uit gaat zien en wanneer het allemaal gaat plaats vinden, maar de kans is heel groot dat wij in de loop van volgend jaar gaan verhuizen.
Naar weer een andere kant van de wereld. Je kent dat wel, als je met elkaar praat over wat je 'best nog zou willen doen' kwam bij ons vaak op: een paar jaar werken en wonen in de VS of Groot Brittannie, of zoiets. Nou, we hebben 'zoiets' gevonden: Canada!
In Vancouver zit een van de zusterbedrijven van Hitt Hongkong.
Daar is een nieuwe directeur nodig en daarvoor hebben ze Jaap gevraagd. Het probleem is natuurlijk dat HongKong ook niet zomaar stuurloos achter kan blijven.
Voorlopig is daarom de volgende oplossing bedacht: in de komende maanden (waarschijnlijk een half jaar, maar dat kan veranderen) gaat Jaap een aantal keer naar Vancouver om daar te kijken en te assisteren. In deze periode gaat er gezocht worden naar een mogelijke opvolger in HongKong. Als die gevonden is, en ingewerkt, en wij onze visa voor Canada in orde hebben, zullen wij naar Vancouver verhuizen.
Het is echter ook nog mogelijk dat er voor Vancouver in de tussentijd een andere oplossing wordt gevonden, en dan blijven wij in HongKong. Die kans is echter kleiner dan het eerste scenario.
Er staan ons dus een paar zeer drukke maanden te wachten, met veel heen-en-weer vliegen tussen Canada en HongKong. De frequentie daarvan moet nog bepaald worden. (maar we denken zelf dat het zo'n 2 of 3 weken Canada per 2 maanden zal worden). Intussen gaat het drukke, zakelijke leven in Hongkong ook gewoon door en zijn er ook hier voldoende dingen die Jaaps aandacht nodig hebben. Grote uitdagingen dus! We hebben er beiden wel veel zin in en zijn benieuwd naar hoe dit zich zal ontwikkelen.
Beide opties zijn goed voor ons: Canada biedt weer veel nieuws, een heel andere werk-en leefomgeving, frisse lucht en natuur, maar in Azie zijn we nog lang niet uitgekeken en hier blijven is dus zeker geen straf.
Deze informatie is allemaal nog redelijk 'vers' en in ontwikkeling. Het kan best zijn dat we jullie over twee maanden weer nieuwe, andere dingen kunnen berichten, maar dit is hoe het er nu voor staat en hoe de komende maanden voor ons er uit gaan zien!
Tot zover het nieuws uit HongKong.
Wij gaan onze koffers weer klaarleggen, want de eerst trip naar vancouver staat voor a.s vrijdag op het programma.
Veel liefs voor iedereen!
Wij zijn nu in Vancouver en de eerste indruk is: wat is het hier rustig! (hihi, logisch, alles is rustig vergeleken bij HongKong...).
We zijn erg benieuwd wat de komende dagen ons hier gaat brengen!
*****************************************************************
Lieve familie en vrienden,
Ons mail-archief vertelt dat onze laatste nieuwsbrief dateert van juni 2010.....geen nieuws in de tussentijd? Niet echt.
Wij hebben onze draai hier goed gevonden en genieten nogsteeds van ons drukke leven, dat inmiddels niet meer 'nieuw' voelt.
We zijn gewend aan de taal en de cultuur, de hitte en de hoge vochtigheidsgraad, de af en toe langskomende orkanen, en ook dit leventje wordt dus een routine. Het komt nogsteeds af en toe voor dat Jaap onverwacht op reis moet en we drie dagen later in een vliegtuig zitten, we vinden ons kleine appartementje helemaal niet meer zo klein, we weten de weg naar bioscoop en theater.
We hebben hier inmiddels een kleine maar gezellige vrienden-en-kennissenkring met wie we regelmatig een hapje eten of er op uit trekken in de weekenden, met wie er dan ook op dat moment in HongKong is, want ook bij hun is het vele reizen dagelijkse kost.
Maar nu zijn er veranderingen op komst. We weten nog niet precies hoe het er uit gaat zien en wanneer het allemaal gaat plaats vinden, maar de kans is heel groot dat wij in de loop van volgend jaar gaan verhuizen.
Naar weer een andere kant van de wereld. Je kent dat wel, als je met elkaar praat over wat je 'best nog zou willen doen' kwam bij ons vaak op: een paar jaar werken en wonen in de VS of Groot Brittannie, of zoiets. Nou, we hebben 'zoiets' gevonden: Canada!
In Vancouver zit een van de zusterbedrijven van Hitt Hongkong.
Daar is een nieuwe directeur nodig en daarvoor hebben ze Jaap gevraagd. Het probleem is natuurlijk dat HongKong ook niet zomaar stuurloos achter kan blijven.
Voorlopig is daarom de volgende oplossing bedacht: in de komende maanden (waarschijnlijk een half jaar, maar dat kan veranderen) gaat Jaap een aantal keer naar Vancouver om daar te kijken en te assisteren. In deze periode gaat er gezocht worden naar een mogelijke opvolger in HongKong. Als die gevonden is, en ingewerkt, en wij onze visa voor Canada in orde hebben, zullen wij naar Vancouver verhuizen.
Het is echter ook nog mogelijk dat er voor Vancouver in de tussentijd een andere oplossing wordt gevonden, en dan blijven wij in HongKong. Die kans is echter kleiner dan het eerste scenario.
Er staan ons dus een paar zeer drukke maanden te wachten, met veel heen-en-weer vliegen tussen Canada en HongKong. De frequentie daarvan moet nog bepaald worden. (maar we denken zelf dat het zo'n 2 of 3 weken Canada per 2 maanden zal worden). Intussen gaat het drukke, zakelijke leven in Hongkong ook gewoon door en zijn er ook hier voldoende dingen die Jaaps aandacht nodig hebben. Grote uitdagingen dus! We hebben er beiden wel veel zin in en zijn benieuwd naar hoe dit zich zal ontwikkelen.
Beide opties zijn goed voor ons: Canada biedt weer veel nieuws, een heel andere werk-en leefomgeving, frisse lucht en natuur, maar in Azie zijn we nog lang niet uitgekeken en hier blijven is dus zeker geen straf.
Deze informatie is allemaal nog redelijk 'vers' en in ontwikkeling. Het kan best zijn dat we jullie over twee maanden weer nieuwe, andere dingen kunnen berichten, maar dit is hoe het er nu voor staat en hoe de komende maanden voor ons er uit gaan zien!
Tot zover het nieuws uit HongKong.
Wij gaan onze koffers weer klaarleggen, want de eerst trip naar vancouver staat voor a.s vrijdag op het programma.
Veel liefs voor iedereen!
donderdag 29 september 2011
another first
 |
| tropical cyclone Nesat |
Nou, dat was me wat vannacht en vandaag zeg. Een heuse typhoon, T8, raasde over HongKong.
Okee, in NL zouden we het gewoon een heel flinke storm noemen, met van die beelden op 't journaal van mensen die tegen de wind hangen, maar hier is het toch wel een ' ding' hoor, zo'n typhoon. Tot nu toe waren we (overdag) niet verder gekomen dan een T3, met een enkele T8 snachts. Maar nog niet 'echt'.
Gister in de middag begon het. Het werd donkerder, begon te waaien. De eerste warning werd uitgegeven, T1:het Standby signaal: 'A tropical cyclone is centred within 800 kilometres of Hong Kong and may later affect the territory, or there are strong winds in Hong Kong waters'Ach, de HK overheid waarschuwt graag op tijd, dus daar kijkt niemand van op.
De wind trok flink aan en gierde om ons gebouw, en fluit bij ons binnen dan zo gezellig door de tocht door de kieren van de ramen, en de trek onder de voordeur door naar de gang. We waren toch al laat en onrustig door de jetlag dus die wind kon er ook nog wel bij.
Het spookte behoorlijk 'snachts.
'Gale or storm force wind is expected or blowing generally in Hong Kong near sea level, with a sustained wind speed of 63-117 km/h from the quarter indicated and gusts which may exceed 180 km/h, and the wind condition is expected to persist.'
Bij een T8 hoeft er niet gewerkt te worden, tenzij vooraf anders is afgesproken (sommige beroepen moeten gewoon aan de slag). Scholen en overheidsgebouwen gaan dicht. Het is zelfs zo dat als T8 wordt herroepen binnen 3 uur voor einde werkdag, de werknemers ook niet meer naar kantoor hoeven te komen. Zomaar een gratis vrije dag dus! Aangezien we beiden zaten te suizebollen op de bank (meer van de jetlag dan van de wind) zijn we blij ons bedje weer ingedoken om er pas veel later en een stuk uitgeruster weer uit te komen. Heerlijk zo'n dagje!
Pas na vieren nam de wind genoeg af om de signalering te verlagen naar T3. Het blijft echter herfstig buiten met keiharde regenbuien en veel wind, dus hebben wij het binnen knus gemaakt met kaarsen aan, een soepje en een appel-crumble...
Abonneren op:
Posts (Atom)
